தீர்ப்பு - ஃபிரான்ஸ் காஃப்கா :தமிழில்- சி.மோகன்

ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு : வில்லா - எட்வின்மூர்

அது, வசந்த காலம் உச்சத்திலிருந்த ஒரு ஞாயிறு காலை. இளம் வியாபாரியான ஜார்ஜ்பெந்தெமன், ஆற்றின் அருகே பரந்து விரிந்திருந்த, பராமரிப்பின்றிப் பழுதடைந்திருந்த, நீண்ட வரிசையிலான சிறிய வீடுகளொன்றின் முதல் மாடியில் தன் அறையில் உட்கார்ந்திருந்தான். உயரத்தாலும் வண்ணத்தாலும் மட்டுமே வித்தியாசப்பட்டு, மற்றபடி ஒன்றுக்கொன்று துளி வேறுபாடுமின்றி அந்த வீடுகள் அமைந்திருந்தன. தற்சமயம் வெளிநாட்டில் வசித்துக் கொண்டிருக்கும் தன் பழைய நண்பனுக்கு அவன் அப்போதுதான் கடிதமொன்றை எழுதி முடித்துவிட்டு, கனவுப் பாங்கான பாணியில், மிக மெதுவாக, அதற்கான உறையில் அதைப் போட்டுவிட்டு, எழுது மேஜை மீது முழங்கைகளை ஊன்றியபடி, ஜன்னல்களின் வழியாக ஆற்றையும் பாலத்தையும் தொலைதூரக் கரையில் இளம்பசுமையோடு காணப்பட்ட குன்றுகளையும் உற்றுப் பார்த்துக் கொண்டிருந்தான்.

சொந்த நாட்டில் தனக்கு இருக்கக்கூடிய எதிர்கால வாய்ப்புகள் குறித்த அதிருப்தி காரணமாக, சில வருடங்களுக்கு முன்பு, ரஷ்யாவுக்கு ஓடிப் போய்விட்ட தன் நண்பனைப் பற்றி அவன் நினைத்துக் கொண்டிருந்தான். அவன் இப்போது செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பர்கில் புரிந்துவரும் தொழிலானது, ஆரம்பத்தில் செழித்திருந்தபோதிலும் பல காலமாக இறங்குமுகத்தில்தான் இருக்கிறதென்று, அவன் வருகையின் இடைவெளி அதிகரித்து, அவன் வருவதே அபூர்வமாகிவிட்ட தருணங்களில் குறைப்பட்டுக் கொண்டது விரயமாகிவிட்டது. குழந்தைப் பருவத்திலிருந்து ஜார்ஜ் நன்கு அறிந்திருந்த அவன் முகம், புதிதாய் வளர்த்திருந்த முழுமையான தாடியில் புதைந்து போகவில்லை என்றாலும் வித்தியாசமான தோற்றமளித்தது. உள்ளுறைந்திருக்கும் ஒரு நோயின் தடயமாக, அவனின் தோல் நிறம் மிகவும் மஞ்சளாக மாறிவிட்டிருந்தது. தனக்கு நிர்ப்பந்திக்கப்பட்ட பிரம்மச்சாரி வாழ்க்கையை ஏற்றுக்கொண்டு வாழ்வதற்கென்றே தன் சகநாட்டவர் வசிக்கும் காலனியுடன் சீரான தொடர்பு வைத்துக் கொள்ளாததோடு, ரஷ்யக் குடும்பங்களோடும் நெருங்கிய உறவேதும் கொள்ளாமல் தனித்திருப்பதாக அவன் கூறியிருந்தான்.

பக்கத்துணைகளின்றிப் பரிதவிக்கும் அத்தகையதோர் மனிதனுக்கு ஒருவன் என்னதான் எழுத முடியும்? அத்தகைய மனிதனுக்கு அனுதாபம் காட்டலாமே தவிர அவனுக்கு உதவி செய்ய முடியாது. சொந்த நாட்டுக்குத் திரும்பி வந்து வேரூன்றிக் கொள்வதோடு, மீண்டும் பழைய நட்புகளைப் புதுப்பித்துக் கொண்டு - அவ்வாறு அவனைச் செய்ய விடாமல் தடுக்கக் கூடியதாக எதுவுமில்லை - நண்பர்கள் உதவியைச் சார்ந்திருக்கும்படி அவனுக்கு ஒருவன் ஆலோசனை கூற முடியுமா? ஆனால் அப்படிச் சொல்வதானது, அவன் இதுவரை மேற்கொண்ட முயற்சிகள் அனைத்தும் திசை தப்பிவிட்டதால், வழி தவறிச் சென்று மனம் திருந்தித் திரும்பி வந்தவனாக அவனை எல்லோரும் வியந்து பார்ப்பதை ஏற்றுக்கொண்டு, சொந்த நாட்டிலேயே வெற்றிகரமானவர்களாகவும் குடும்ப வாழ்வைச் செம்மையாக நடத்துபவர்களாகவும் இருக்கும் தராதரம் அறிந்த அவனுடைய நண்பர்களின் வழிகாட்டுதலின்படி, வளர்ந்துவிட்ட பெரியதோர் குழந்தையாகத் தன்னைப் பாவித்துக் கொண்டு நடந்துகொள்ள வேண்டுமெனச் சொல்வதாக ஆகிவிடும். இதை மிகக் கனிவாகச் சொன்னாலும் கடுமையாகவே தெரியும். இதெல்லாம் ஒருபுறமிக்க, அந்த அளவுக்குச் சிரமமெடுத்து அவனை வற்புறுத்தினாலும் அந்த நோக்கம் நிறைவேறும் என்பது என்ன நிச்சயம்? அவனைத் தன் சொந்த நாட்டுக்கு வர வைப்பதே கூட சாத்தியமில்லாமல் போகலாம்; தன் சொந்த நாட்டின் வணிகப் போக்கோடு தற்சமயம்தான் தொடர்பிழந்துவிட்டதாக அவனே சொல்லியிருக்கிறான். அதன்பிறகு, அவன் வெளிநாட்டில் ஒரு அந்நியனாகவே தனித்து விடப்படுவதோடு மட்டுமல்லாமல், நண்பர்களின் ஆலோசனைகளினால் மனம் நொந்துபோய், நட்பு பாராட்டிய அவர்களிடமிருந்து முன்னைவிடவும் ஒதுங்கும் படியாக வேறு ஆகிவிடும். ஆனால், அவர்களின் ஆலோசனையை அவன் ஏற்றுக்கொண்டுவிட்ட பின்பு, ஒருவேளை அவனால் சொந்த நாட்டில் முரண்டு காரணமாக என்றில்லை, சந்தர்ப்பங்களின் ஆற்றல் காரணமாகத் தன்னைப் பொருத்திக் கொள்ள முடியாது போய்விடுமானால், நண்பர்களோடு ஒத்துப்போகவும் முடியாமல் அவர்களிடமிருந்து ஒதுங்கவும் முடியாமல் அவமானத்துக்கு ஆளாகி விடுவானென்றால், இனி ஒருபோதும் தனக்கென்று நாடோ நண்பர்களோ இல்லையென்று உணரும்படி ஆகிவிடுமென்றால், அவன் இப்போது இருக்கிறபடியே வெளிநாட்டில் இருந்துவிடுவது அவனுக்கு உகந்ததாகாதா? இவற்றையெல்லாம் கணக்கில் கொண்டால் சொந்த நாட்டில் அவன் வெற்றிகரமானதோர் வாழ்க்கையை நடத்துவான் என ஒருவனால் எப்படி நிச்சயமாகக் கருத முடியும்?

இத்தகைய காரணங்களினாலேயே, அவனோடு தொடர்பு வைத்துக்கொள்ள விரும்பும் ஒருவனால், மிக லேசாகத் தெரிந்த ஒருவரிடம் சொல்ல முடிவது போலக்கூட எத்தகைய உண்மையான செய்திகளையும் அவனுக்குத் தெரியப்படுத்தமுடியாது. அவன் கடைசியாக வந்து மூன்று வருடங்களுக்கு மேலாகிவிட்டது. அதற்கு அவன், ரஷ்யாவின் அரசியல் நிலைமை மிகவும் ஸ்திரமற்றியிருக்கிறது என்றும் லட்சக்கணக்கான ரஷ்யர்களை வெளி நாடுகளுக்கு அமைதியாகப் பயணம் செய்ய அனுமதிக்கும் அதேசமயம் ஒரு மிகச் சிறிய வியாபாரியைச் சில நாள்களுக்கு வெளியில் செல்லக்கூட அனுமதிக்கவில்லை என்றும் நொண்டிச் சமாதானம் சொன்னான். ஆனால் இந்த மூன்று வருடங்களில் ஜார்ஜின் வாழ்நிலையில் பல மாறுதல்கள் ஏற்பட்டுவிட்டன. இரண்டு வருடங்களுக்கு முன்பு அவனுடைய அம்மா இறந்துவிட்டாள்; அதிலிருந்து அவனும் அவன் தந்தையும் வீட்டைச் சேர்ந்து பகிர்ந்துகொண்டார்கள். இவ்விஷயம் அவனுடைய நண்பனுக்குத் தெரிவிக்கப்பட்டு, அவனும் தன் அனுதாபத்தை வறட்டுத்தனமான வார்த்தைகளால் அமைந்த ஒரு கடிதம் மூலம் தெரிவித்திருந்தான். அப்படியான ஒரு சம்பவம் தரக்கூடிய வேதனையைத் தூரதேசத்திலிருந்து உணர முடியாது என்ற முடிவுக்கே இதிலிருந்து வர முடிகிறது. அந்தச் சமயத்திலிருந்து, எது எப்படியிருந்தபோதிலும், வியாபாரத்திலும் சரி, மற்ற எல்லா விஷயங்களிலும் சரி, ஜார்ஜ் மிகுந்த முனைப்போடு தன்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டான்.

ஒருவேளை, அம்மா உயிரோடிருந்த வரை தொழில்ரீதியான ஒவ்வொரு விஷயத்திலும் தனதான வழிமுறைகளைத் தந்தை வலியுறுத்திக் கொண்டிருந்ததால், சுயமாய் முயற்சிகளெடுத்துத் தன்னை வளர்த்துக் கொள்ள அவனுக்கு முடியாமல் போயிருக்கலாம். அம்மா இறந்ததற்குப் பிறகு, தந்தை தொழிலில் சுறுசுறுப்பாக இயங்கிக் கொண்டிருந்தாலும் அவரின் தீவிரம் மட்டுப்பட்டிருந்தது காரணமாக இருக்கலாம்; ஒருவேளை அது, பெரும்பாலும், தற்செயலாகக் கூடிவந்த நல்ல காலத்தின் பாற்பட்டதாக இருக்கலாம். அநேகமாக இதுதான் அதிகப் பொருத்தமுடையதாகத் தோன்றுகிறது. எதுவாக இருந்தாலும், இந்த இரண்டு வருடங்களில் தொழில் சற்றும் எதிர்பாராத வகையில் வளர்ச்சி அடைந்தது; பணியாளர் எண்ணிக்கை இரு மடங்காகியது; விற்பனை ஐந்து மடங்காகப் பெருகிறது; மேலும் அபிவிருத்தி அடைவதற்கான சாத்தியங்கள் அண்மையில் இருக்கின்றன- சந்தேகமே இல்லை.

ஆனால், இந்த வளர்ச்சி பற்றிய எவ்வித முகாந்திரத்தையும் ஜார்ஜின் நண்பன் அறிந்திருக்கவில்லை. முந்தையை வருடங்களில், கடைசி முறையாக அது அவனின் அனுதாபக் கடிதத்திலாக இருக்கலாம் - ஜார்ஜை ரஷ்யாவுக்கு வந்துவிடும்படி அவன் வற்புறுத்திக் கொண்டிருந்தான். குறிப்பாக, ஜார்ஜின் தொழிற்கிளை அங்கு வெற்றிகரமாக அமைவதற்கான வாய்ப்புகள் குறித்து விரிவாக முன்வைத்திருந்தான். ஜார்ஜ் தற்சமயம் எட்டியிருக்கும் எல்லையோடு ஒப்பிடும்போது, அவன் எடுத்துக்காட்டியிருந்த கணக்குகள் கடுகளவே. எனினும், தன் தொழிலின் வெற்றி குறித்து நண்பனுக்குத் தெரியப்படுத்த அவன் தயங்கினான். நடந்து முடிந்தவற்றை இப்போது தெரியப்படுத்தினால் அது நிச்சயம் விசித்திரமாகவே படும்.

ஆக, அமைதியான ஞாயிற்றுக்கிழமையன்று ஒருவன் எதையாவது சும்மா யோசித்துக் கொண்டிருக்கும்போது, மேலெழுந்த வாரியாக எழும் நினைவுகளான, முக்கியத்துவமற்ற வம்பு விவகாரங்களையே தன் நண்பனுக்குத் தெரிவிப்பதென்று அவன் வரையறுத்துக் கொண்டிருந்தான். தன் நண்பன், தனது சொந்த ஊர் பற்றி, இந்த நீண்ட இடைவெளியில், தன் விருப்பத்திற்கேற்ப எப்படியெல்லாம் கற்பனைக் கோட்டை எழுப்பியிருப்பானோ அதற்குக் குந்தகம் நேராமல் பார்த்துக் கொள்வதையே அவன் விரும்பினான். அதற்கேற்ப அவன், தன் நண்பனுக்கு, சற்றே விரிவாக எழுதிய மூன்று வெவ்வேறு கடிதங்களில் எவ்வித முக்கியத்துவமுமற்ற ஒருவனுக்கும், அது போன்றதொரு பெண்ணுக்கும் ஏற்பாடாகியிருந்த நிச்சயதார்த்தம் குறித்து மூன்று முறையும் எழுதினான். இதுவரையான அவனது தீர்மானங்களுக்கு முற்றிலும் மாறாக, அவனுடைய நண்பன் இந்தக் குறிப்பிட்ட நிகழ்ச்சி குறித்துக் கொஞ்சம் ஆர்வம் காட்ட ஆரம்பித்தான்.

எனினும், ஜார்ஜ் இப்படியான விஷயங்களை எழுத முன் வந்தானே தவிர, ஃப்ராவ்லீன் ஃப்ரிதா பிராண்டென் ஃபெல்டு என்ற வசதியான குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பெண்ணோடு தனக்கு ஒரு மாதத்துக்கு முன்பு நிச்சயதார்த்தம் நடந்து விட்டதைத் தெரிவிக்க முன்வரவில்லை. அவன், தன் மணப்பெண்ணிடம், இந்த நண்பனைப் பற்றியும் பரிமாற்றங்களின் மூலம் அவர்களுக்கிடைய உருவாகியிருந்த விசித்திரமான உறவு பற்றியும் அவ்வப்போது பகிர்ந்துகொண்டான். "ஆக, அவர் நம்முடைய திருமணத்துக்கு வரமாட்டார்'' என்றாள் அவள். "எனினும், உங்கள் நண்பர்கள் அனைவரையும் பற்றித் தெரிந்துகொள்ள எனக்கு உரிமை இருக்கிறது.'' "என்னைத் தவறாகப் புரிந்துகொள்ள வேண்டாம்'' ஜார்ஜ் பதில் சொன்னான். "நான் அவனுக்குத் தொந்தரவு தர விரும்பவில்லை. ஒருவேளை அவன் வரக்கூடும், குறைந்தபட்சம் நான் அப்படி நினைக்கவாவது செய்கிறேன். ஆனால் தன்னைப் பிடித்து இழுத்து வந்துவிட்டதாகத்தான் அவன் நினைப்பான். மேலும், அவன் அதற்காக வருத்தப்படுவான்; ஒருவேளை அவன் என்மீது பொறாமை கொள்ளவும் கூடும்; நிச்சயம் அவன் அதிருப்தி கொள்வான். தன் அதிருப்தி குறித்து எதுவும் செய்ய இயலாத நிலையில் அவன் தனியனாகவே திரும்பிப் போக வேண்டியிருக்கும். தனியன் - அதற்கு என்ன அர்த்தமென்று உனக்குத் தெரியுமா?'' "அதுசரி, ஆனால் நம் திருமணம் பற்றி வேறு எந்த வகையிலாவது அவர் கேள்விப்படமாட்டாரா?'' "எனனால் அதைத் தடுக்க முடியாது என்பதென்னவோ உண்மைதான்; ஆனால் அவன் வாழும் விதத்தைப் பார்க்கும்போது அநேகமாக அப்படியேதும் நடப்பதற்கு வாய்ப்பில்லை.'' "உங்கள் நண்பர்கள் அப்படியிருக்கும்பட்சத்தில், ஜார்ஜ், நீங்கள் ஒருபோதும், நிச்சயதார்த்தம் செய்துகொண்டிருக்கக்கூடாது.'' "அது சரி, ஆனால் அதற்கு நம் இருவரையும் தானே குறை சொல்ல வேண்டும். இப்போது என்னால் வேறொன்றும் செய்ய முடியாது.'' அதன் பிறகு, அவனின் முத்தங்களால் வேகவேகமாக மூச்சு வாங்கிய அவள், "எல்லாமே ஒன்றுதான்; நானும்கூட மனம் குலைந்துதான் இருக்கிறேன்.'' ஒருவேளே, தானே தன் நண்பனுக்குத் தகவல் தெரிவித்தாலும் அதனால் தனக்கொன்றும் தொந்தரவு வந்துவிடாது என்று அவன் நினைத்தான். "என் சுபாவம் அப்படி, நான் எப்படி இருக்கிறேனோ அப்படியேதான் அவன் என்னை ஏற்றுக்கொள்ள வேண்டும்'' என்று தனக்குள் சொல்லிக்கொண்டான். "அவனுக்கு ஏற்றபடி என்னை நான் வேறுவிதமாக மாற்றி அமைத்துக் கொள்ள முடியாது.''

ஆனால், உண்மை என்னவென்றால், அந்த ஞாயிற்றுக்கிழமை காலை, அவன் எழுதிய நீண்டதோர் கடிதத்தில் தன் நிச்சயதார்த்தம் பற்றித் தன் நண்பனுக்கு இத்தகைய வார்த்தைகளில் தெரியப்படுத்தி இருந்தான்: "ஒரு நல்ல செய்தியைக் கடைசியாக எழுதலாமென்று இருந்தேன். ஃப்ராவ்லீன் ஃப்ரிதா பிராண்டென்ஃபெல்டு என்ற வசதியான குடும்பத்தைச் சேர்ந்த பெண்ணோடு எனக்கு நிச்சயதார்த்தம் நடந்திருக்கிறது. நீ ஊரை விட்டுப் போய் வெகு காலத்துக்குப் பின் இங்கு வசிக்க வந்தவள் அவள். எனவே, அவளைப் பற்றி உனக்கு எதுவுமே தெரிந்திருக்காது. அவளைப் பற்றி மேலும் பல விஷயங்களைச் சொல்ல பின்னர் அவகாசமிருக்கும். நான் சந்தோஷமாக இருக்கிறேன் என்பதை மட்டும் இன்று சொல்கிறேன். உன்னையும் என்னையும் பொறுத்தவரை நம் உறவில் ஏற்பட்டிருக்கும் ஒரே மாறுதல், மிகச் சாதாரணமானவனாய் இருந்ததற்குப் பதிலாக, ஒரு சந்தோஷமான நண்பனாக இன்று நான் உன்னில் இருக்கிறேன் என்பதுதான். இது ஒருபுறமிருக்க, நான் மணக்கவிருக்கும் பெண், தன் உளம் கனிந்த வாழ்த்துகளை உனக்குத் தெரிவிக்கிறாள். மேலும், அவளே உனக்கு வெகு விரைவில் கடிதம் எழுத இருக்கிறாள். இதன் மூலம் நீ ஒரு உண்மையான தோழியைப் பெறுகிறாய். ஒரு பிரமச்சாரிக்கு இதைவிட வேறென்ன வேண்டும். எங்களைப் பார்ப்பதற்கு உன்னால் வர முடியாது என்பதற்கான பல்வேறு காரணங்களையும் நான் அறிவேன். ஆனால் எல்லாத் தடைகளையும் தகர்த்தெறிந்து விட்டு நீ இங்கு வருவதற்கு இது ஒரு சரியான தருணமாக அமையாதா? எனினும், என்னவாகவும் இருக்கட்டும், உன்னுடைய சொந்த நலன்களைத் தவிர வேறெதையும் பொருட்படுத்தாது, உனக்கு எது நல்லதென்று படுகிறதோ அதையே செய்.''

ஜார்ஜ் இக் கடிதத்தைத் தன் கையில் வைத்துக்கொண்டு, எழுது மேஜையின் முன் முகம் ஜன்னலைப் பார்த்துத் திரும்பியிருக்க, வெகுநேரம் உட்கார்ந்திருந்தான். தெருவில் கடந்துபோன அறிமுகமான ஒருவர் அவனைப் பார்த்துக் கையசைத்ததை அவன் வெறுமனே புன்சிரிப்பின்றி ஏற்றுக்கொண்டான்.

கடைசியாக அவன், அந்தக் கடிதத்தைத் தன் பாக்கெட்டில் போட்டுக்கொண்டு, அறையைவிட்டு வெளியேறி, சிறிய தாழ்வாரத்தைக் கடந்து, பல மாதங்கள் அவன் நுழைந்திராத, தன் தந்தையின் அறைக்குள் சென்றான். அவன் தினமும் வியாபார ஸ்தலத்தில் தன் தந்தையைப் பார்ப்பதாலும், அவர்கள் இருவரும் ஒரு உணவு விடுதியில் ஒன்றாகவே மதிய உணவைச் சாப்பிடுவதாலும் உண்மையில் அங்கு செல்ல அவனுக்கு எந்தவித அவசியமும் இருக்கவில்லை. மாலை நேரத்தை அவர்கள் தங்கள் விருப்பப்படி கழிப்பார்கள். பெரும்பாலும் , ஜார்ஜ் தன் நண்பர்களோடு வெளியில் செல்வான். சமீப நாட்களாக அவன் தன் மணப் பெண்ணைச் சந்திக்கச் சென்றான். மற்றபடி, பொதுவாக அவர்கள், வீட்டின் பொது அறையில் அவரவரின் செய்தித்தாளோடு சிறிது நேரம் அமர்ந்திருப்பார்கள்.

சூரிய வெளிச்சம் நிறைந்த அந்தக் காலை நேரத்தில்கூட, தந்தையின் அறை இருட்டாக இருந்தது ஜார்ஜ்க்கு வியப்பளித்தது. குறுகலான வராந்தாவுக்கு மறுபுறமிருந்த உயரமான சுவரும் சேர்ந்து அந்த அறையில் இருளை நிரப்பியிருந்தது. ஜார்ஜின் இறந்துபோன அம்மாவின் பல்வேறு ஞாபகார்த்தச் சின்னங்களைத் தாங்கிய ஜன்னலருகே ஒரு மூலையில் உட்கார்ந்தபடி அவனுடைய தந்தை பத்திரிகை படித்துக் கொண்டிருந்தார். பார்வைக் கோளாறைச் சமாளிக்கும் வகையில் அவர் அந்தப் பத்திரிகையைத் தன் கண்களினருகே ஒரு பக்கமாகச் சாய்த்துப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார். மேஜையின் மீது அவரின் காலை உணவு, அதன் பெரும்பகுதி சாப்பிடப்படாமல் மிச்சம் வைக்கப்பட்டிருந்தது.

"ஆ, ஜார்ஜ்'' என்றபடி அவனுடைய தந்தை அவனைச் சந்திப்பதற்காக சட்டென எழுந்தார். அவர் நடந்து வந்தபோது, அவருடைய கனத்த அங்கி பிரிந்து அசைந்தாடியபடி அவரைச் சூழ்ந்தது. "என் தந்தை இப்போதுகூட ஒரு பிரும்மாண்டமான மனிதர்தான்'' என்று ஜார்ஜ் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான்.

"இங்கு இருள் சகிக்க முடியாதபடி இருக்கிறது'' என்று அவன் சத்தமாகச் சொன்னான்.

"ஆம், இருட்டாகத்தான் இருக்கிறது'' அவனுடைய தந்தை பதில் சொன்னார்.

"மேலும் நீங்கள் ஜன்னலை வேறு சாத்தியிருக்கிறீர்கள்.''

"அது அப்படி இருப்பதையே நான் விரும்புகிறேன்.''

ஏதோ தான் முன்னர் சொன்னதன் தொடர்ச்சியாகவே சொல்வதுபோல, "நல்லது, வெளியே மிகவும் கதகதப்பாக இருக்கிறது'' என்று கூறியபடி ஜார்ஜ் உட்கார்ந்தான்.

அவனுடைய தந்தை காலை உணவுத் தட்டுகளை அப்புறப்படுத்தி அவற்றை உரிய இடத்தில் அடுக்கி வைத்தார்.

அந்த வயதான மனிதரின் சலனங்களை வெறுமையாகத் தொடர்ந்து கவனித்தபடி ஜார்ஜ் சொல்லத் தொடங்கினான்: "என் நிச்சயதார்த்தம் பற்றிய தகவலை செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பர்க்கிற்கு நான் இப்போது தெரியப்படுத்த இருப்பதை உங்களிடம் சொல்லிவிடவே உண்மையில் நான் விரும்பினேன்.'' தன் பாக்கெட்டிலிருந்து கடிதத்தத்தைச் சற்றே வெளியிலெடுத்துவிட்டு மீண்டும் அதை உள்ளேவிட்டுக் கொண்டான்.

"செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பர்கிற்கா?'' தந்தை கேட்டார்.

"அங்குள்ள என் நண்பனுக்கு.'' தந்தையின் கண்களைச் சந்திக்க முயற்சித்தவாறு ஜார்ஜ் சொன்னான். வியாபார நேரங்களில் அவர் முற்றிலும் வேறு மாதிரி இருப்பார் என்று அவன் நினைத்தான். தன் கைகளை குறுக்காக மடித்துக்கொண்டு எவ்வளவு நிதானமாக அவர் இங்கு உட்கார்ந்திருக்கிறார்.

"ஓ, அப்படியா. உன் நண்பனுக்கா'' என்று அவனுடைய தந்தை விநோதமான அழுத்தம் கொடுத்துக் கேட்டார்.

"ஆம், தந்தையே. என் நிச்சயதார்த்தம் குறித்து முதலில் நான் அவனுக்குச் சொல்ல விரும்பவில்லை. அவன் நிலைமையைக் கணக்கில் கொண்டதுதான் இதற்கான ஒரே காரணம். அவன் அசாதரணமான மனிதன் என்பது உங்களுக்கே தெரியும். என் நிச்சயதார்த்தம் பற்றி வேறு யாரேனும் அவனுக்குச் சொல்லி விடுவார்கள் என்று எண்ணினேன். அது அப்படி நடக்க முடியாத அளவுக்கு அவன் அசாத்தியமான நபர் என்ற போதிலும் - அப்படி நடப்பதை என்னால் தடுக்க முடியாது - நானாக அவனிடம் சொல்லப் போவதில்லை என்று எனக்கு நானே சொல்லிக் கொண்டேன்.''

"நீ இப்போது உன் மனதை மாற்றிக்கொண்டுவிட்டாய், இல்லையா?'' என்றபடி அவனுடைய தந்தை, தனது கனத்த செய்தித்தாளை ஜன்னல் விளிம்பில் வைத்துவிட்டு அதன் மீது தன் கண்ணாடியை வைத்து அதை ஒரு கையால் பொத்திக் கொண்டார்.

"ஆம், அதுபற்றி நான் மறுபடியும் யோசித்துப் பார்த்தேன். அவன் என்னுடைய நல்ல நண்பனாக இருக்கும்பட்சத்தில், என் நிச்சயதார்த்தம் எனக்கு சந்தோஷம் தந்திருப்பதுபோல அவனையும் சந்தோஷப்படுத்தும் என்று எனக்கு நானே சொல்லிக்கொண்டேன். எனவே, இனியும் அவனுக்குத் தெரியப்படுத்துவதை நான் தள்ளிப் போடக்கூடாது. ஆனால் அதை அஞ்சல் செய்வதற்கு முன்னால் உங்களுக்கு அது தெரிந்திருக்க வேண்டுமென விரும்பினேன்''

"ஜார்ஜ்'' தன் பொக்கை வாயை விரித்தபடி, அவனுடைய தந்தை சொன்னார். "நான் சொல்வதைக் கேள்! இந்த விஷயம் குறித்து என்னுடன் கலந்து பேச நீ வந்திருக்கிறாய். நீ வைத்திருக்கும் மதிப்பை அது உணர்த்துகிறது என்பதில் சந்தேகமில்லை. ஆனால் நீ என்னிடம் முழு உண்மையையும் சொல்லாத பட்சத்தில் இது ஒரு விஷயமே இல்லை சும்மா இருப்பதைவிட இது மோசமானது. இங்குக் குறிப்பிட வேண்டிய அவசியமில்லாத விஷயங்களை எல்லாம் நான் கிண்டிக் கிளற விரும்பவில்லை. நம் அன்பான அம்மா இறந்து போனதற்குப் பிறகு, முறையற்ற பல காரியங்கள் நடந்திருக்கின்றன. அவற்றைப் பற்றி நாம் பேசவேண்டிய நேரம் வரும். நாம் எதிர்ப்பார்ப்பதை விடவும் சீக்கிரமாகவே அது வரக்கூடும். எனக்குத் தெரியவராமல் வியாபாரத்தில் பல காரியங்கள் நடக்கின்றன; என் முதுகுக்குப் பின்னால் அவை நடக்காமல் இருக்கலாம். என் முதுகுக்குப் பின்னால் நடக்கின்றன என்று நான் சொல்லப்போவதில்லை. இனியும் என்னால் காரியங்களோடு போட்டி போட்டுக்கொண்டிருக்க முடியாது; என் ஞாபக சக்தியும் மங்கி வருகிறது. இனி மேற்கொண்டு பல்வேறு காரியங்களை என்னால் கண்காணிக்க முடியாது. அதற்குக் காரணம், முதலாவதாக இயற்கையின் கதி; இரண்டாவதாக, நம் அன்பான அம்மாவின் மரணம் உன்னைவிடவும் என்னை அதிகமாகப் பாதித்திருக்கிறது என்பது. ஆனாலும் நாம் இதைப் பற்றி, இந்தக் கடிதத்தைப் பற்றிப் பேசிக்கொண்டிருப்பதால் நான் உன்னைக் கெஞ்சிக் கேட்டுக் கொள்கிறேன். ஜார்ஜ், என்னை ஏமாற்றாதே. உனக்கு அப்படியொரு நண்பன் உண்மையிலேயே செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பர்கில் இருக்கிறானா?''

தர்மசங்கடத்துக்குள்ளான நிலையில் ஜார்ஜ் எழுந்தான். "என் நண்பர்களை நீங்கள் பொருட்படுத்த வேண்டாம். ஓராயிரம் நண்பர்கள் சேர்ந்தாலும் என்னைப் பொறுத்தவரை, அவர்கள் என் தந்தைக்கு ஈடாக மாட்டார்கள். நான் என்ன நினைக்கிறேன் என்பது உங்களுக்குத் தெரியுமா? நீங்கள் உங்களைக் கவனித்துக் கொள்வதில் போதுமான அக்கறை காட்டுவதில்லை. ஆனால் முதுமையில் கண்டிப்பாகக் கவனம் எடுத்துக்கொள்ள வேண்டும். நீங்கள் இல்லாமல் என்னால் வியாபாரத்தைக் கவனிக்க முடியாது; அது உங்களுக்கே நன்றாகத் தெரியும். ஆனால் அந்த வியாபாரம் உங்கள் ஆரோக்கியத்துக்கு ஊறு விளைவிக்கும் என்றால் நாளைக்கே அதை ஒரேடியாக இழுத்து மூடிவிட நான் தயாராக இருக்கிறேன். ஆனால் அதனால் ஒரு பிரயோஜனமும் ஏற்படப் போவதில்லை. உங்கள் வாழ்க்கை முறையில் நாம் ஒரு மாறுதலை ஏற்படுத்தியாக வேண்டும். ஒரு தீவிரமான மாறுதல். நீங்கள் இங்கு இருட்டில் உட்கார்ந்திருக்கிறீர்கள். வரவேற்பறையில் இருந்தால் போதுமான வெளிச்சம் கிடைக்கும். உங்களின் வலிமையை முறையாகப் பேணுவதற்குப் பதில் காலை உணவாக ஏதோ கொஞ்சம் கொறிக்கிறீர்கள். ஜன்னலை மூடிவிட்டு உட்கார்ந்திருக்கிறீர்கள். ஆனால் காற்று உங்களுக்கு மிகவும் புத்துணர்ச்சி அளிக்கும், இல்லை அப்பா! நான் மருத்துவரை வரவழைக்கிறேன். நாம் அவர் சொல்லுகிறபடி கேட்போம். நாம் உங்கள் அறையை மாற்றுவோம். நீங்கள் முன்னறைக்குச் சென்று விடுங்கள்; நான் இங்கு வந்துவிடுகிறேன். உங்களுக்கு மாற்றம் தெரியாது; உங்கள் பொருள்களனைத்தும் உங்களோடு வந்துவிடும். ஆனால் அதையெல்லாம் செய்யப் பின்னர் அவகாசமிருக்கிறது.

இப்போது கொஞ்ச நேரம் உங்களைப் படுக்க வைக்கிறேன். உங்களுக்குக் கொஞ்சம் ஓய்வு அவசியம். வாருங்கள், உங்கள் பொருள்களை எடுத்துக்கொள்ள நான் உதவி செய்கிறேன். என்னால் அதைச் செய்ய முடிவதை நீங்கள் பார்க்கலாம். அல்லது, உடனடியாக நீங்கள் முன்னறைக்குப் போவதாக இருந்தால், இப்போதைக்கு அங்கு நீங்கள் என் படுக்கையில் படுத்துக் கொள்ளலாம். அதுதான் மிகச் சரியானதாக இருக்கும்.''

குலைந்து கிடந்த நரைமுடிகளோடு தலை தாழ்த்தியிருந்த தந்தைக்கு நெருக்கமாக ஜார்ஜ் நின்றுகொண்டிருந்தான்.

சற்றும் அசையாமல், மெதுவான குரலில், "ஜார்ஜ்'' என்றார் தந்தை.

உடனடியாக ஜார்ஜ் தந்தைக்கருகே மண்டியிட்டான். சோர்வுற்றிருந்த அந்த வயதான மனிதரின் முகத்தை அவன் பார்த்தபோது, மிகப் பெரிய கருவிழிகள் கண்களின் ஓரங்களிலிருந்து தன்னை நிலைகுத்திப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பதைக் கவனித்தான்.

"உனக்கு செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பர்கில் ஒரு நண்பன் இருக்கிறான். நீ எப்போதுமே காலை வாரி விடுபவன்; என் காலை வாரவும் நீ தயங்கவில்லை. உனக்கு அங்கு எப்படி ஒரு நண்பன் இருக்க முடியும்! நான் அதை நம்பவில்லை.''

"பழையவற்றைக் கொஞ்சம் நினைத்துப் பாருங்கள், அப்பா'' என்றான் ஜார்ஜ். நாற்காலியிருந்து அவரை எழும்பி நிற்கச் செய்து, அவருடைய அங்கியைச் கழற்றியபோது அவர் பலஹீனமாய் நின்றுகொண்டிருந்தார். "என்னுடைய நண்பன் கடைசியாக நம்மைப் பார்க்க வந்து அநேகமாக மூன்று வருடங்களாகப் போகின்றன. உங்களுக்கு அவனை அவ்வளவாகப் பிடிக்காது என்பது எனக்கு நினைவிருக்கிறது. இரண்டு முறையாவது, உண்மையில் அவன் அப்போது என்னோடு என் அறையில்தான் இருந்தான் என்றபோதிலும், அவனைப் பார்க்க விடாது உங்களைத் தடுத்திருக்கிறேன். அவனை உங்களுக்குப் பிடிக்காது என்பதை நான் மிகச் சரியாகவே புரிந்துகொண்டிருந்தேன்; என் நண்பனுக்கென்று சில சுபாவங்கள் இருக்கின்றன. ஆனால் அதன் பிறகு, பிந்தைய நாட்களில் நீங்கள் அவனோடு மிக நன்றாகவே பழகினீர்கள். நீங்கள் அவன் சொல்வதைக் கேட்டபடி தலையசைத்தது மட்டுமல்லாமல், அவனிடம் கேள்விகளும் கேட்டபோது நான் பெருமிதமடைந்தேன். நீங்கள் மறுபடியும் யோசித்துப் பார்த்தால் நிச்சயம் அது உங்கள் நினைவுக்கு வரும். ரஷ்யப் புரட்சி பற்றி மிகவும் ஆச்சரியம் தரக்கூடிய கதைகளை அவன் நமக்குச் சொல்வது வழக்கம். உதாரணமாக ஒரு முறை அவன் வியாபார நிமித்தமாக கீவ்வுக்குப் போனபோது அங்கு கலவரம் தொடங்கியிருந்தது. ஒரு மதகுரு பால்கனியில் நின்றுகொண்டு, தன் உள்ளங்கையில் ஒரு பெரிய சிலுவையைக் கீறி, ரத்தம் தோய்ந்த கையை உயர்த்தி, ஜனத்திரளிடம் வேண்டுகோள் விடுத்துக் கொண்டிருந்ததை அவன் பார்த்தது.

அதற்குப் பின்னர், நீங்களேகூட அந்தக் கதையை ஓரிரு முறை கூறியிருக்கிறீர்கள்.''

இதற்கிடையே, ஜார்ஜ் தன் தந்தையைத் திரும்பவும் மெதுவாகத் தாழ்த்தி உட்கார வைத்துவிட்டான். மேலும், லினன் உள்ளாடைக்கு மேலாக அவர் அணிந்திருந்த கம்பளி உள்ளாடைகளையும், காலுறைகளையும் கவனமாகக் கழற்றினான். அந்த உள்ளாடை சுத்தமாக இல்லாததற்கு தனது உதாசீனமே காரணமென்று தன்னைத்தானே கடிந்து கொண்டான். தன் தந்தை உள்ளாடைகளை மாற்றிக்கொள்ளும் வகையில் கவனம் எடுத்துக் கொள்வதைத் தன் கடமையாகக் கொண்டிருந்திருக்க வேண்டும். எதிர்காலத்தில் தன் தந்தைக்கு என்னென்ன ஏற்பாடுகள் செய்ய வேண்டும் என்பது பற்றி அவன் தன் மணப்பெண்ணிடம் இதுவரை வெளிப்படையாகப் பேசிக் கொள்ளவில்லை.

அந்த வயதான மனிதர் அந்தப் பழைய வீட்டிலேயே தொடர்ந்து தனியாக வசிப்பார் என்று அவர்கள் தங்களுக்குள்ளாக நினைத்துக் கொண்டிருந்தனர். ஆனால் இப்போது, எதிர்காலத்தில் தான் குடிபுக இருக்கும் தன்னுடைய இடத்துக்கு அவரை அழைத்துக்கொண்டு போய்விட வேண்டுமென அவன் தீர்மானமான உடனடி முடிவொன்றை எடுத்தான். அங்கே தன் தந்தையை வெகுவாகச் சீராட்டிப் பராமரிக்க வேண்டுமென்று அவன் எடுத்த முடிவானது மிக உன்னிப்பாக அவதானித்தபோது, காலம் கடந்து எடுக்கப்பட்டதாகவே கிட்டத்தட்ட தோன்றியது.

அவன் தன் தந்தையைப் படுக்கைக்குத் தூக்கிச் சென்றான். அந்த வயதான மனிதரைத் தன் நெஞ்சோடு தாங்கி, படுக்கையை நோக்கி சில எட்டுகள் தூக்கிச் சென்றபோது, அவர் தன் கடிகாரம் செயினுடன் விளையாடிக் கொண்டிருந்ததைக் கவனித்த அவன் அச்சமடைந்தான். அவரைப் படுக்கையில் கிடத்த அவனால் ஒரு கணம் முடியாமல் போகுமளவுக்கு அவர் கடிகாரச் செயினை இறுகப் பிடித்துக் கொண்டிருந்தார்.

ஆனால், அவர் படுக்கையில் படுத்துவிட்ட உடனே, எல்லாமே நல்லபடியாக நடந்துவிட்டதுபோல் தோன்றியது. அவர் தன்னைப் போர்த்திக் கொண்டதோடல்லாமல், போர்வையை வழக்கத்துக்கு மாறாக, தோளுக்கு மேலாக இழுத்து விட்டுக்கொண்டார். ஜார்ஜை நிமிர்ந்து கடுமையின்றிப் பார்த்தார்.

"நீங்கள் என் நண்பனை இப்போது நினைவுபடுத்திக் கொண்டிருப்பீர்கள் இல்லையா?'' என்று அவரை உற்சாகப்படுத்தும் வகையில் தலையசைத்தவாறே ஜார்ஜ் கேட்டான்.

கால்கள் சரியாகப் போர்த்தப்பட்டிருக்கின்றனவா என்பதைத் தன்னால் பார்க்க முடியாமலிருக்கிறது என்பதுபோல, "இப்போது நான் நன்றாகப் போர்த்தப்பட்டிருக்கிறேனா?'' என்று அவனுடைய தந்தை கேட்டார்.

"ஆக, படுக்கையின் கதகதப்பை உணரத் தொடங்கிவிட்டீர்கள்'' என்றான் ஜார்ஜ். மேலும், கம்பளியை அவரைச் சுற்றி இன்னும் நெருக்கமாகப் போர்த்திவிட்டான்.''

"நான் நன்றாகப் போர்த்தப்பட்டிருக்கிறேனா?'' என்று அவனுடைய தந்தை ஏதோ அதற்கான பதிலில்தான் எல்லாமே அடங்கியிருக்கிறது என்பதுபோல மீண்டுமொரு முறை கேட்டார்.

"கவலைப்படாதீர்கள். நீங்கள் நன்றாகப் போர்த்தப்பட்டிருக்கிறீர்கள்.''

"இல்லை!'' என்று கத்தியபடி அவனுடைய தந்தை, ஜார்ஜை பதில் பேசவிடாமல், ஒரு நொடியில் எல்லாவற்றையும் பறக்கடிக்கும் வகையில், கம்பளிகளைப் பலமாக உதறி எறிந்து விட்டு, குதித்தெழுந்து படுக்கையில் நிமிர்ந்து நின்றார். அவரை ஸ்திரப்படுத்துவதற்காக ஒரே ஒரு கை மட்டும் லேசாக உத்தரத்தைத் தொட்டது.

"எனக்குத் தெரியும், என் இளம் குருத்தே! நீ என்னை மூடி விட விரும்புகிறாய். ஆனால் நான் மூடப்படுவதற்கு இன்னும் வெகு காலம் இருக்கிறது. ஒருவேளை, இதுதான் என் கடைசித் துளி பலமென்றாலும் கூட உன்னைச் சமாளிக்க இதுவே அதிகம். உன் நண்பனை எனக்குத் தெரியும் என்பது உண்மைதான். அவன் எனக்கு மகனாகப் பிறந்திருக்க வேண்டும் என்று நான் மனதார நினைக்கிறேன். அதனால்தான் நீ இவ்வளவு வருடங்களாக அவனோடு ஒரு பொய்யான விளையாட்டு விளையாடி வந்திருக்கிறாய். வேறென்னவாக இருக்க முடியும்? அவனுக்காக நான் வருத்தப்படவில்லை என்று நீ நினைக்கிறாய்? அதன் காரணமாகத்தான் உன்னையே நீ உன் அலுவலகத்தில் பூட்டிக் கொள்ள வேண்டியதாயிற்று - தலைமையாளர் மிகவும் முக்கியமான அலுவலில் ஈடுபட்டிருக்கிறார். அவரை யாரும் தொந்தரவு செய்யக் கூடாது - அப்போதுதானே உன்னால் பொய்யான சிறு கடிதங்களை ரஷ்யாவுக்கு எழுத முடியும். ஆனால், நல்ல வேளையாக, மகனின் உள்நோக்கங்களை அறிந்துகொள்ள ஒரு அப்பாவுக்கு எவரும் சொல்லிக் கொடுக்க வேண்டிய அவசியமில்லை. இப்போது அவனைக் கீழே தள்ளிய பிறகு, எந்த அளவுக்குத் தள்ளினால் அவன்மீது அமர்ந்து கொண்டு அவனை நகரவிடாமல் செய்ய முடியுமோ அந்த அளவுக்குத் தள்ளிவிட்ட பிறகு, என் அருமை மகன் திருமணம் செய்து கொள்ளத் தன் மனதைத் தயார்படுத்திக் கொண்டிருக்கிறான்.''

தந்தை தன் மந்திர சக்தியால் உருவாக்கிய பிசாசை ஜார்ஜ் வெறித்துப் பார்த்தான். செயின்ட் பீட்டர்ஸ்பர்கிலிருக்கும் அவனுடைய நண்பன் - திடீரென அவனை அவனுடைய தந்தைக்கு நன்கு தெரிந்திருந்தது - முன் எப்போதும் தோன்றியிராத வகையில் இப்போது கற்பனையில் தெரிந்தான். ரஷ்யாவின் விரிந்து பரந்த பரப்பில் தோற்றுப் போனவனாகத் தெரிந்தான். சூறையாடப்பட்டுக் காலியாகக் கிடந்த கிடங்கின் வாசலில் அவனைக் கண்டான். சரக்கு அலமாரிகளின் சேதங்களுக்கிடையே, சிதறிக் கிடந்த மிச்சமீதி சரக்குகளுக்கிடையே வாயுக் குழாய்கள் நொறுங்கி வீழ்ந்துகொண்டிருக்க அவன் அப்படியே நின்று கொண்டிருந்தான். இவ்வளவு தொலை தூரத்துக்கு அவன் ஏன் போயிருக்க வேண்டும்!

"முதலில் நான் சொல்வதைக் கேள்!'' அவனுடைய தந்தை கத்தினார். எல்லாவற்றையும் எடுத்து வைப்பதற்காகப் படுக்கையை நோக்கி ஓடிய ஜார்ஜ், கிட்டத்தட்ட தடுமாறிய நிலையில், பாதி வழியில் நிற்க வேண்டியதாயிற்று.

"அவள் தன் பாவாடையைத் தூக்கியதற்காக'' அவன் தந்தை மீண்டும் தொடங்கினார்.

"அவள், அந்த அசிங்கமான பிறவி, தன் பாவாடையை இப்படித் தூக்கியதற்காக.'' அவளைப் போன்று பாவனை செய்தபடி, யுத்தத்தின்போது அவருக்குத் தொடையில் ஏற்பட்டிருந்த காயத்தை ஒருவரால் பார்க்க முடியுமளவுக்கு, தன் சட்டையை மிக

உயரமாகத் தூக்கினார்.

"அவள் தன் பாவாடையை இப்படித் தூக்கியதும் நீ அவளிடம் மயங்கியதோடு

மட்டுமல்லாமல் அவளோடு எவ்விதத் தொல்லையுமின்றி சுதந்திரமாக சல்லாபம் செய்வதற்காக உன் அம்மாவின் ஞாபகார்த்தத்துக்கு ஊறு விளைவித்ததோடு, உன் நண்பனுக்கும் துரோகம் இழைத்தாய்; உன் அப்பாவையும், அவரால் எழுந்து நடமாட முடியாதபடி படுக்கையில் கிடத்தினாய், ஆனால் அவரால் நடமாட முடியும்; முடியாதா

என்ன?''

எவ்வித உறுதுணையுமின்றி அவர் எழுந்து நின்று தன் கால்களை உதறிக் கொண்டார். அவரின் உள்ளொளி அவரைப் பிரகாசிக்கச் செய்தது.

ஜார்ஜ் ஒரு மூலையில், தந்தையிடமிருந்து எந்த அளவுக்கு விலகி நிற்க முடியுமோ அந்த அளவு தள்ளி, ஒடுங்கி நின்றான். மறைமுகத் தாக்குதலின்போது-பின்னாலிருந்தோ, மேலிருந்தோ நிகழும் திடீர்ப் பாய்ச்சலின்போது - தான் திகைத்துப் போய்விடக் கூடாது என்பதற்காக ஒவ்வொரு சிறு அசைவையும் மிக உன்னிப்பாகக் கவனிக்கப் பழகிக்கொள்ள வேண்டுமென வெகு காலத்துக்கு முன்பு அவன் ஒரு தீர்மானம் எடுத்துக் கொண்டிருந்தான். இந்தக் கணத்தில் அவன் தன் பழைய மறந்துபோன தீர்மானத்தை மீண்டும் நினைவுக்குக் கொண்டு வந்து திரும்பவும் மறந்து போனான் - ஊசிமுனையில் நூல் கோக்கும் ஒருவனைப் போல.

"ஆனால் அப்படியெல்லாம் உன் நண்பனுக்குத் துரோகம் இழைக்கப்பட்டு விடவில்லை'' என்று கத்தியபடியே அவனுடைய தந்தை அதை வலியுறுத்தும் வகையில் தன் ஆள்காட்டி விரலால் குத்திக் குத்திக் காட்டினார். "இங்கு, இந்த இடத்தில் அவனுக்குப் பதிலாக நானிருக்கிறேன்.''

"இதென்ன கோமாளித்தனம்.'' நறுக்கென்று பதில் சொல்வதை ஜார்ஜால் கட்டுப்படுத்த முடியவில்லை. அந்தக் கணமே நடந்துவிட்ட தவறை உணர்ந்து நாக்கைக் கடித்துக் கொண்டான். அவன் கண்களில் பயம் தெரிந்தது. வேதனையில் முழங்கால்கள் தள்ளாடின.

"ஆம், நான் கோமாளித்தனம்தான் புரிகிறேன். கோமாளித்தனம்! அது ஒரு சரியான வெளிப்பாடு! மனைவியை இழந்துவிட்ட ஒரு பாவப்பட்ட கிழவனுக்கு வேறென்ன சௌகர்யம் எஞ்சியிருக்க முடியும்? சொல் - நீ பதில் சொல்லும்போது, உயிரோடிருக்கும் என் மகனாகவே இருந்து சொல் - விசுவாசமற்ற ஊழியர்களால் பீடிக்கப்பட்டு, எலும்பும் சதையுமாக வற்றிப்போய், பின்புற அறையில் கிடக்கும் எனக்கு வேறென்னதான் மிச்சமிருக்கிறது? ஆனால் என் மகனோ இந்த உலகினூடே பகட்டாய் நடைபோட்டு, நான் அவனுக்காகத் தயாரித்துக் கொடுத்திருந்த வணிக ஒப்பந்தங்களை முடித்துவிட்டு, வெற்றிக் களிப்பில் எக்காளமிட்டபடி, ஒரு மரியாதைக்குரிய வர்த்தகப் பிரமுகரின் இறுகிய முகத்தோடு தன் தந்தையிடமிருந்து கம்பீரமாக விலகிச் செல்கிறான்! நான் உன்னை நேசிக்கவில்லை என்றா நீ நினைக்கிறாய். நானா! நீ யாரிடமிருந்து குதித்து வந்தாய்?''

இப்போது அவர் முன்பக்கமாகச் சாய்ந்து விடுவார் என்று ஜார்ஜ் நினைத்தான். அப்படியே குப்புற விழுந்து அவர் தன்னைத் தானே சிதைத்துக் கொண்டால் என்ன! இந்த வார்த்தைகள் அவன் மனதிற்குள் சீறும் சப்தமாய் நுழைந்தன.

அவன் தந்தை முன்பக்கமாகச் சாய்ந்தபோதிலும் குப்புற விழவில்லை. அவர் எதிர்பார்த்தபடி ஜார்ஜ் கொஞ்சம்கூட அருகில் வராததால் தானாகவே தன்னை நிமிர்த்திக் கொண்டார்.

"நீ இருக்குமிடத்திலேயே இரு, உன் உதவி எனக்குத் தேவையில்லை! என்னருகே வருவதற்குரிய பலம் உனக்கிருப்பதாகவும், உன் சொந்த விருப்பத்தின் பேரிலேயே பின்னால் நின்று கொண்டிருப்பதாகவும் நீ நினைக்கிறாய். ரொம்பவும் நினைத்துக் கொள்ளாதே! நம் இருவரில் இப்பவும் நான்தான் அதிக பலசாலி. நான் மட்டுமே தனியாக இருந்திருந்தால் ஒதுங்கி வழி விட்டிருப்பேன்; ஆனால் உன் தாயார் அவளுடைய சக்தி முழுவதையும் எனக்குத் தந்திருப்பதால் நான் உன் நண்பனுடன் நல்ல தொடர்பு வைத்துக் கொண்டிருப்பதோடு, உன் வாடிக்கையாளர்களையும் இங்கே என் பாக்கெட்டில் வைத்திருக்கிறேன்.''

"அவர் தன் சட்டையில்கூட பாக்கெட்டுகள் வைத்துக் கொண்டிருக்கிறார்'' என்று ஜார்ஜ் தனக்குள் சொல்லிக் கொண்டான். மேலும், இந்தக் குறிப்பின் மூலம் உலகின் முன் அவரை ஒன்றுமில்லாதவராக ஆக்கிவிட முடியுமென்று நம்பினான். ஆனால் எல்லாவற்றையும் அவன் உடனுக்குடன் மறந்து கொண்டிருந்ததால், ஒரு கணம்தான் அப்படி

யோசித்தான்.

"நீ மட்டும் உன் மணப்பெண்ணை அழைத்துக்கொண்டு என் வழியில் குறுக்கிட முயற்சி செய், பார்க்கலாம்! உன்னிடமிருந்தே அவளை ஒதுக்கித் தள்ளிவிடுவேன். எப்படி என்பது உனக்குத் தெரியாது!''

நம்பிக்கையின்றி ஜார்ஜ் முகம் சுளித்தான். தன் வார்த்தைகளின் உண்மையை உறுதிப்படுத்தும் வகையில் ஜார்ஜ் இருந்த திசையை நோக்கி அவனுடைய தந்தை தலையை மட்டும் அசைத்தார்.

"உன் நிச்சயதார்த்தம் பற்றி உன் நண்பனுக்குத் தெரிவிக்கலாமா என்று என்னிடம் கேட்பதற்கு வந்ததாக நீ இன்று என்னிடம் எப்படி ஒரு விளையாட்டுக் காட்டினாய். அவனுக்கு முன்பே தெரியும்; முட்டாளே, அவனுக்கு எல்லாமே தெரியும்! நான் அவனுக்கு எழுதிக் கொண்டுதான் இருக்கிறேன் - என்னிடமிருந்து என் எழுதுபொருள்களை

எடுத்துவிட நீ மறந்துவிட்டாய். அதனால்தான் அவன் வருடக்கணக்காக இங்கு வரவில்லை; உனக்குத் தெரிந்திருப்பதை விட அவனுக்கு எல்லாமே நூறு மடங்கு நன்றாகத் தெரியும். தன் வலது கையில் என் கடிதங்களைப் படிப்பதற்காகப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கும் அதே சமயம், தன் இடது கையால் அவன் உன் கடிதங்களைப்

பிரிக்காமலேயே கசக்கி எறிவான்!''

உற்சாக மிகுதியில் தன் தலைக்கு மேலாகக் கையை அசைத்தாட்டினார்.

"அவனுக்கு எல்லாமே ஆயிரம் மடங்கு நன்றாகத் தெரியும்!'' அவர் கத்தினார்.

"பத்தாயிரம் மடங்கு'' என்று தந்தையைக் கேலிக்குள்ளாக்கும் நினைப்பில் ஜார்ஜ் சொன்னான். ஆனால் அந்த வார்த்தைகள் அவன் நாவிலேயே மிகவும் மனப்பூர்வமானவையாக உருமாறி விட்டன.

"இது போன்றதொரு கேள்வியோடு நீ வர வேண்டும் என்பதற்காகத்தான் நான் பல வருடங்களாகக் காத்துக் கொண்டிருந்தேன்! நான் வேறெதிலாவது என்னை ஈடுபடுத்திக் கொண்டிருப்பேன் என்று நீ நினைக்கிறாயா? நான் என் பத்திரிகைகளைப் படிக்கிறேன் என்றா நீ நினைக்கிறாய்? பார்!'' அவர் எப்படியோ தன்னோடு படுக்கைக்கு எடுத்துக்கொண்டு வந்திருந்த ஒரு பத்திரிகைத் தாளை ஜார்ஜிடம் எறிந்தார். அதன் பெயரைக்கூட ஜார்ஜ்

கேள்விப்பட்டிராத அளவுக்கு அது ஒரு பழைய பத்திரிகை.

"நீ வளர்ந்து ஆளாவதற்குத்தான் எவ்வளவு காலம் எடுத்துக் கொண்டாய்! உன் அம்மா, சந்தோஷமான நாளைப் பார்க்காமலேயே இறக்க வேண்டியதாயிற்று. ரஷ்யாவில் உன் நண்பன் தூள் தூளாக நொறுங்கிக் கொண்டிருக்கிறான்; மூன்று வருடங்களுக்கு முன்பே தூக்கியெறிப்படும் அளவு மஞ்சளாகி விட்டிருந்தான். என்னைப் பொறுத்தவரை, நான் என்ன நிலையில் இருக்கிறேன் என்பதை நீயே பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறாய். இதையெல்லாம் பார்க்க உனக்கு உன் தலையில் கண்கள் இருக்கின்றன!''

"ஆக, படுத்தபடியே எனக்காகக் காத்துக் கொண்டு இருந்திருக்கிறீர்கள்!'' ஜார்ஜ் கத்தினான்.

அவன் தந்தை இரக்கத்தோடு, முன்தீர்மானம் ஏதுமின்றிச் சொன்னார் : "நீ இதை விரைவில் சொல்ல விரும்புகிறாய் என்றுதான் நான் நினைத்திருந்தேன். ஆனால் இப்போது அது ஒரு விஷயமில்லை.'' பின்னர் உரத்த குரலில் : "ஆக உன்னைத் தவிரவும் உலகில் வேறென்ன எல்லாம் இருக்கின்றன என்பதை இப்போது நீ அறிந்து கொண்டிருப்பாய்; இவ்வளவு காலமும் நீ உன்னைப் பற்றி மட்டுமே தெரிந்து கொண்டிருந்தாய்! ஒன்றுமறியாக் குழந்தை! உண்மைதான், நீ அப்படித்தான். ஆனால் அதை விடவும் பேருண்மை நீ ஒரு மனிதப் பிசாசாக இருந்திருக்கிறாய் என்பது. எனவே நீ குறித்துக் கொள்; நீரில் மூழ்கி நீ உயிர்விட வேண்டுமென நான் தீர்ப்பு வழங்குகிறேன்.''

அறையை விட்டு உடனடியாக வெளியேறி விட அவன் மனம் பரபரத்தது. அவனுக்குப் பின்னால் அவனுடைய தந்தை பொத்தென்று படுக்கையில் விழுந்த சப்தம், அவன் வெளியேறிய போது காதுகளில் விழுந்திருந்தது. படிக்கட்டுகளில் அவன், ஏதோ அந்தப் படிகள் சரிவான தளம் கொண்டிருப்பதைப் போல இறங்கியபோது, காலை

நேர சுத்தப்படுத்தலுக்காக மாடி அறையை நோக்கி மேலேறிக் கொண்டிருந்த அவனுடைய வேலைக்காரியைக் கடந்தான். 'ஏசுவே' என்று கத்தியபடி அவள் முகப்புத் துணியால் தன் முகத்தை மூடிக்கொண்டாள். ஆனால் அதற்குள் அவன் சென்றுவிட்டிருந்தான். முன்வாசல் வழியாக, சாலையைக் கடந்து, தண்ணீரை நோக்கி உந்தப்பட்டு அவன் விரைந்தான். ஏற்கெனவே அவன் பாலத்தின் கிராதிகளை, பசியால் வாடும் மனிதன் உணவை இறுகப் பற்றிக் கொண்டிருப்பதுபோல, பற்றியிருந்தான். ஒரு உடற்பயிற்சி வித்தைக்காரனைப் போல - அவனே அப்படியான ஒரு ஆளாக தன் இளமையில் ஒரு சமயம், பெற்றோர்கள் பெருமிதப்படும்படி இருந்திருக்கிறான் - அவன் அதன்மீது ஊசலாடினான். பிடிமானம் தளர்ந்து, அவன் இன்னமும் பற்றிக் கொண்டிருந்த சமயத்தில், பஸ் ஒன்று வருவதை,

அவன் விழுவதால் ஏற்படும் சத்தத்தை அது சுலபமாக அமுக்கி விடுமென்பதை, கிராதிகளுக்கிடையே ரகசியமாக அறிந்ததும், தாழ்ந்த குரலில் : "அன்புப் பெற்றோரே, நான் எப்போதுமே உங்களை நேசித்திருக்கிறேன் - ஒரே மாதிரியாக'' என்று கூறியபடி குதித்தான்.

இந்தச் சமயத்தில் பாலத்தின்மீது முடிவுறாத போக்குவரத்து தொடர்வரிசையாக தன் போக்கில் நிகழ்ந்து கொண்டிருந்தது.

*******

ஃப்ரன்ஸ் காஃப்கா (1883 - 1924)

இருபதாம் நூற்றாண்டு உரைநடையில் ஆழமான பாதிப்புகளை ஏற்படுத்திய படைப்பாளி காஃப்கா. பகட்டுகளற்ற, ஆனால் புதிர்கள் நிறைந்த மொழி இவருடையது.

1883- ஆம் ஆண்டு ஜூலை 3-ம் தேதி செக்கோஸ்லோவாகியா நாட்டின் தலைநகரான ப்ராகில் பிறந்து அங்கேயே வளர்ந்தவர். யூதர், தாய்மொழி ஜெர்மன். அவருடைய மொழி செக் நாட்டவரிடமிருந்து அவரைத் தனிமைப்படுத்தியது. அவரின் இனமும் மதமும் ஜெர்மானியர்களிடமிருந்து அவரைத் தனிமைப்படுத்தின. 'தனிமை', அவருடைய

படைப்புலக ஆதாரங்களில் ஒன்று.

ரகசியம், பயம், குழப்பம், அதிகாரம், குற்றம், தோல்வி, தனிமை, காதல் என தன் வாழ்வில் அனுபவித்த பிரத்யேக நிலைகளினூடாகவே தம் படைப்புலகை உருவாக்குகிறார். அதன் மூலம் தம் கால மனித வாழ்வில், அதிகமும் உணரப்படாதிருக்கிற பிரச்சனைகளின் முகங்களைப் படைப்பில் உறைய வைக்கிறார். இந்த முகங்களில் தெரியும்

தன்னுடைய சாயல்களை, அவருடைய படைப்புலகோடு உறவு கொள்ளும் ஒவ்வொரு வாசகனும் ரகசியமாய் உணர்கிறான்.

1917-ஆம் ஆண்டு அவரை பீடித்த எலும்புருக்கி நோய் காரணமாக, 1924 - ஜூன் 3-இல் இறந்தார். அவருடைய வாழ்நாளில் சிறிய படைப்புகள் மட்டுமே வெளிவந்திருந்தன. முற்றுப் பெறாத மூன்று நாவல்களும் அவரின் மரணத்திற்குப் பின்னரே வெளிவந்தன.

'தீர்ப்பு' - காஃப்காவின் முழுமையான முதல் படைப்பு. இக்கதையை, 1912-ஆம் வருடம் செப்டம்பர் 22-ம் தேதி இரவு 10 மணிக்கு தொடங்கி மறுநாள் காலை 6 மணிவரை ஒரே மூச்சி எழுதி முடித்தார். இது, அவருடைய படைப்புலகின் அடிப்படை அம்சங்களனைத்தும் ஒன்று திரண்டு அடர்த்தியாக உருக்கொண்ட கதை. மேலும் இக்கதையில் அவரின் படைப்புலகப் பிரச்சனைகளில் ஒன்றான "தந்தை - மகன் போராட்டம்' அதன் ஆழத்தைத் தொட்டிருக்கிறது.

காஃப்காவுக்கும் அவரின் தந்தைக்கும் இடையேயான நிஜ உலக உறவின் தன்மைகள் இப்புனைவில் இலக்கிய முகம் கொண்டிருக்கின்றன. எல்லாவற்றுக்கும் மேலாக, காஃப்காவுக்கு மிகவும் பிடித்த கதை இது.

காஃப்காவின் மற்றொரு கதையான 'கிராம மருத்துவர்', நனவுலகும் கனவுலகும் முயங்கி முகிழ்த்த பிரத்யேகமான காஃப்கா உலகக் கதை. 1919-ஆண்டு எழுதப்பட்டது.

- சி.மோகன்

நூல்: கதையின் திசைகள் (10 உலகச் சிறுகதைகள்) - தமிழில் சி.மோகன், வெளியீடு: அகல்

விலை ரூ.90

நன்றி: தாவரம்

குழந்தை-டொனால்டு பார்தெல்மே

டொனால்டு பார்தெல்மே (1931 - 1989))                                              தமிழில்: சி. மோகன்

அமெரிக்க எழுத்தாளர். பின்-நவீனத்துவப் புனைவுலகின் முக்கியப் படைப்பாளி. சிறுகதை - நாவலாசிரியர், எடிட்டர், பத்திரிகையாளர் மற்றும் ஆசிரியர். சிறுகதைப் புனைவில் அதிகபட்சப் பரிசோதனைகளை நிகழ்த்திக் காட்டியவர். எனினும், பல்வேறு மொழிகளில் அவருடைய கதைகள் மொழிபெயர்க்கப்பட்டிருக்கின்றன. நிறுவனங்கள் போற்றிப் பரிசளித்திருக்கின்றன. பல்கலைக்கழகங்கள் கெளரவப் பதவிகள் வழங்கியிருக்கின்றன. 'அர்த்தங்களை வலியுறுத்தும் மனோபாவத்திலிருந்து விடுபட நாம் கற்றுக் கொள்ள வேண்டும்' என்று கருதியவர். 1931ஆம் ஆண்டு ஏப்ரல் 7ஆம் தேதி பிலெடெல்ஃபியாவில் பிறந்தார். 1933ஆம் ஆண்டு இவர்கள் குடும்பம் ஹஸ்டனுக்குக் குடிமாறியது. பார்தெல்மே பள்ளிப் பருவத்திலேயே எழுதத் தொடங்கிவிட்டார். 1949ல் ஹஸ்டன் பல்கலைக்கழகத்தில் இதழியலை மையப்பாடமாக ஏற்றுப் படித்தபோது, அப்பல்கலைக்கழக இதழின் எடிட்டராக அவருடைய 20ஆவது வயதில் நியமிக்கப்பட்டார். அன்று அது ஒரு சாதனை. பட்டப் படிப்பை முடிப்பதற்கு முன்பாகவே ஆர்மியில் சேர்க்கப்பட்டு கொரியாவில் சேவை செய்தார். அச்சமயம் ஆர்மி செய்தித்தாளின் செய்தியாளராகப் பணியாற்றினார். 1962ல் நியூயார்க் சென்று முழுநேர எழுத்து வாழ்வை மேற்கொண்டார். 18 ஆண்டுகள் நியுயார்க்கில் வாழ்ந்த பார்தெல்மே 1980ல் மீண்டும் ஹஸ்டன் திரும்பி, ஹஸ்டன் பல்கலைக்கழக 'படைப்பாக்கச் செயல்திட்ட' இயக்குநராகப் பணியேற்றார். நான்கு முறை திருமணம் செய்துகொண்டவர். 1989ல் தன் 58ஆவது வயதில் தொண்டைப் புற்றுநோயால் மரணமடைந்தார்.) இக்கதை 1987 ஆம் ஆண்ட எழுதப்பட்டதென அனுமானிக்க முடிகிறது -  மொழிபெயர்ப்பாளர் குறிப்பு.

குழந்தை செய்யத் தொடங்கிய முதல் தவறு, தன் புத்தகங்களிலிருந்து பக்கங்களைக் கிழிக்க ஆரம்பித்ததுதான். அதனால், அவள் புத்தகத்திலிருந்து கிழிக்கும் ஒவ்வொரு பக்கத்திற்கும், பக்கத்திற்கு நான்கு மணி நேரமென அவள் தன் அறையில், மூடிய கதவுகளுக்குப் பின்னால் தனியாக இருக்க வேண்டுமென்று நாங்கள் ஒரு விதி செய்தோம். அவள் ஒரு நாளில் ஒரு பக்கம் கிழித்த ஆரம்ப கட்டத்தில் இவ்விதி - மூடிய அறையில் இருந்து எழும் அழுகையும் கதறலும் பதற்றம் தந்த போதிலும் - நன்றாகவே செயல்பட்டது. உன் தவறுக்கான தண்டனையை அல்லது தண்டனையின் ஒரு பகுதியையேனும் ஏற்றுக்கொள்ளவே வேண்டுமென நாங்கள் நியாயப்படுத்தினோம். ஆனால், பிறகு அவளின் பிடிமானம் வளர்சியடைந்த நிலையில் ஒரே சமயத்தில் இரண்டு பக்கங்களைக் கிழித்தெறிந்தாள். அதன் காரணமாக, மூடிய அறையில் தனியாக அவள் எட்டு மணி நேரம் இருக்க வேண்டி ஆயிற்று. அதற்கேற்ப தொல்லை எல்லோருக்கும் இரண்டு மடங்காகியது. எனினும், அவள் அவ்வாறு செய்வதை நிறுத்துவதாக இல்லை. அதன் பிறகு, நாட்கள் செல்லச் செல்ல, அவள் மூன்று அல்லது நான்கு பக்கங்களைக் கிழிக்கும் நாட்களை நாங்கள் எதிர்கொள்ள வேண்டி வந்தது. அதன் காரணமாக, தொடர்ச்சியாக பதினாறு மணிநேரம் வரை அவள் தன் அறையில் தனியாக இருக்கும்படி ஆயிற்று. வேளா வேளைக்கு உணவு கொடுப்பதற்கு இது இடையூறாக இருந்ததால் என் மனைவி கவலைப்பட்டாள். ஆனால் நாம் ஒரு விதியை உருவாக்கினால் அதற்கு நாம் கட்டுப்பட்டாக வேண்டுமெனவும் பாரபட்சமோ தளர்வோ காட்டாமல் இருக்கவேண்டுமெனவும் நான் நினைத்தேன். இல்லையெனில் அவர்கள் தவறான கருத்து கொண்டு விடுவார்கள். அந்தச் சமயத்தில் அவள் பதினான்கு அல்லது பதினைந்து மாதங்கள் நிரம்பியவளாக இருந்தாள். அவ்வப்போது ஒரு மணி நேரம் போலக் கதறிய பின்பு அவள் தூங்கிவிடுவதென்னவோ உண்மைதான். அது கருணையின்பாற்பட்டது. அவள் அறை மிகவும் அழகானது. மரத்தினாலான அழகிய ஆடுகுதிரையும், நூறு பொம்மைகளும், பொதிக்கப்பட்ட மிருகங்களும் நிறைந்தது.

நேரத்தை பிரயோசனமாகப் பயன்படுத்தினால் புதிர் விளையாட்டு போன்று பல்வேறு காரியங்களை அந்த அறையில் செய்யலாம். துரதிருஷ்டவசமாக, நாங்கள் கதவைத் திறக்கும் சில சமயங்களில் மேலும் சில புத்தகங்களிலிருந்து மேலும் சில பக்கங்களை, அவள் உள்ளே இருக்கும்போது கிழித்திருப்பதை நாங்கள் கண்டோம். இந்தப் பக்கங்களையும் உரிய வகையில் கணக்கில் சேர்த்துக் கொண்டாக வேண்டும்.

குழந்தையின் பெயர் பார்ன் டான்சின். நாங்கள் எங்களுடையதிலிருந்து குழந்தைக்கு சிவப்பு, வெள்ளை மற்றும் நீல ஒயின் கொஞ்சம் கொடுத்தோம். மேலும் அவளுடன் சிரத்தையோடு பேசிப் பார்த்தோம். ஆனால், அது எவ்வித பயனும் அளிக்கவில்லை.

உண்மையான கெட்டிக்காரத்தனத்தை அவள் பெற்று விட்டாள் என்பதை நான் சொல்லியாக வேண்டும். வீட்டில் அவள் விளையாடிக்கொண்டிருக்கும்போது - தன் அறையிலிருந்து அவள் வெளி வந்திருக்கக்கூடிய அந்த அபூர்வமான தருணங்களில் - நீங்கள் அவளுக்கருகில் சென்றால், அங்கு அவளுக்கு முன் ஒரு புத்தகம் திறந்தபடி இருக்கும். நீங்கள் அதைப் பரிசோதித்தால் அது பார்ப்பதற்கு மிகச் சரியாகவே இருக்கும். அதன்பிறகு நீங்கள் உன்னிப்பாகக் பார்த்தால் சிறு முனை கிழிக்கப்பட்ட ஒரு பக்கத்தைக் காண்பீர்கள். இது, பட்டும் படாமலுமான சாதாரண பார்வையில் மிகச் சுலபமாகத் தெரிய வராது. ஆனால் அவள் என்ன செய்திருக்கிறாள் என்பது எனக்குத் தெரியும். அவள் அந்தச் சிறு முனையைக் கிழித்து அப்படியே விழுங்கியிருப்பாள். அதனால், அவற்றையும் அவள் கணக்கில் சேர்த்துக்கொள்ள வேண்டிய நிலையில் சேர்த்துக் கொண்டாயிற்று. உங்கள் திட்டத்தைத் தவிடு-பொடியாக்குவதற்கான தடைகளை ஏற்படுத்துவதற்காக எந்த ஒரு எல்லைக்கும் அவர்கள் செல்வார்கள். நாம் குழந்தையிடம் அதிகக் கண்டிப்போடு நடந்துகொள்வதால்தான் அவள் மிகவும் மெலிந்து கொண்டே போகிறாள் என்றாள் என் மனைவி. ஆனால் குழந்தை இஜவ்வுலகில் இ ஜன்னும் நீண்ட காலத்துக்கு வாழவிருக்கிறாள்; இந்த வாழ்க்கையை, ஏராளமான விதிகள் நிறைந்த இவ்வுலகில், அவள் பிறருடன் சேர்ந்து வாழ்ந்தாக வேண்டும்; விதிமுறைகளுக்கேற்ப இயங்க உன்னால் கற்றுக்கொள்ள இ ஜயலாது போனால் நீ ஜஇவ்வுலகில் வெறுக்கப்பட்டு ஒரு குணவிலியென தனித்து விடப் படுவாய். சமூகத்திலிருந்து விலக்கி வைக்கப்பட்டு புறக்கணிக்கப்படுவாய் என நான் குறிப்பிட்டேன். தன் அறையில் தொடர்ச்சியாக எண்பத்தெட்டு மணிநேரம் தனித்திருக்கச் செய்ததுதான் இருந்ததற்குள் மிக நீண்ட காலம். கதவின் கொக்கியை இரும்புக் கொண்டி கொண்டு என் மனைவி நீக்கித் திறந்தபோது அது முடிவுக்கு வந்தது. அப்போதும் அவள் இன்னும் பனிரெண்டு மணி நேரம் உள்ளிருந்திருக்க எங்களுக்குக் கடமைப்பட்டிருந்தாள். ஏனெனில், அவள் அப்போது இஜருபத்தைந்து பக்கங்களுக்காக உள்ளிருந்தாள். நான் மீண்டும் கொக்கியில் கதவை இணைத்தேன். மேலும், ஒரு பெரிய பூட்டு போட்டுப் பூட்டினேன். அதை ஒரு காந்தத் தகடு கொண்ட மட்டுமே ஒருவரால் திறக்க முடியும். அந்தக் காந்தத் தடை என்னிடமே வைத்துக்கொண்டேன்.

எனினும், எவ்வித முன்னேற்றமுமில்லை. குழந்தை, தன் அறையிலிருந்து, ஜருட்பொந்திலிருந்து வெளிவரும் ஒரு வெளவாலைப் போல் வருவாள். அருகிலிருக்கும் 'குட்நைட் மூன்' அல்லது வேறு ஏதோ ஒரு புத்தகத்தை நோக்கி விரைவாள். தன் கையால் முரட்டுத்தனமாக அதன் பக்கங்களைக் கிழிக்கத் தொடங்குவாள். பத்து நொடிகளில் 'குட்நைட் மூன்' இன் முப்பத்து நான்கு பக்கங்கள் தரையில் கிடக்கும். அவற்றோடு மேலட்டைகளும். நான் சற்றே கவலைப்படத் தொடங்கினேன். உரிய மணியளவை நான் அவள் பற்றுக் கணக்கில் சேர்த்தபோது, அதன் பிறகு 1992* வரை அவள் தன் அறையை விட்டு வெளிவரப் போவதில்லை என்பதை அறிய முடிந்தது. மேலும், அவள் மிகவும் வெளிறிக் காணப்பட்டாள். வாரக்கணக்கில் அவள் பூங்காவுக்குச் சென்றிருக்கவில்லை. ஏறத்தாழ ஒரு தார்மீகச் சிக்கல் எங்களுக்கு ஏற்பட்டு விட்டிருந்தது.

புத்தகங்களிலிருந்து பக்கங்களைக் கிழிப்பது சரியானதே எனவும், அதைவிட, முன்னர் அவள் புத்தகங்களிலிருந்து பக்கங்களைக் கிழித்துக் கொண்டிருந்ததும் சரியானதே எனவும் அறிவித்து இந்தப் பிரச்சனையை நான் தீர்த்தேன். பெற்றோராய் ஜஇருப்பதில் நிறைவளிக்கக் கூடிய விஷயங்களில் இஜதுவும் ஒன்று. ஏராளமான ஏற்பாடுகள் - ஒவ்வொன்றும் தங்கத்தைப் போல் சிறந்தது - உங்கள் கைவசமிருக்கின்றன. நானும் குழந்தையும் சந்தோஷமாக, தரையில் அருகருகே அமர்ந்து, புத்தகங்களிலிருந்து பக்கங்களைக் கிழித்தோம். சிலசமயம் நாங்கள் தெருவிற்குச் சென்று காற்று விசைக் கண்ணாடித் தடுப்பானை - வெறுமனே கேளிக்கைக்காக - சேர்த்து நொறுக்கினோம்.

*******

ஆதாம், ஒரு பிற்பகல்- இதாலோ கால்வினோ

ஆங்கில மொழிபெயர்ப்பு : ஆர்ச்சிகால்குஹான் பெகிரைட்

தமிழில்: சி.மோகன்

 

இதாலோ கால்வினோ (1923 - 1985)      இருபதாம் நூற்றாண்டு இத்தாலியப் புனைவுலகில் மகத்தான கலைஞன். பத்திரிகையாளர், சிறுகதை-நாவல் படைப்பாளி. கட்டுரையாளர், கற்பனையும் அற்புதமும் இழையோடும் இவருடைய நவீன தேவதைக் கதைகள் 20 ஆம் நூற்றாண்டு உரைநடைக்குப் புதுமெருகூட்டின. யதார்த்த உலகின் வாசலிலிருந்து விரிந்து பரவும் வெட்டவெளி விந்தை உலகம் இவருடையது. 1923 ஆம் ஆண்டு அக்டோபர் 15 ஆம் தேதி கியூபா நாட்டில பிறந்தார். இளமையில் இத்தாலிக்குக் குடிபெயர்ந்தார். இரண்டாம் உலகப் போரின்போது இத்தாலியப் படையில் இணைந்தார். உலகப் போர் முடிந்ததும் கம்யூனிச இதழொன்றில் பணியாற்றியவாறே இலக்கியத்தில் பட்டப்படிப்பு முடித்தார். 1959-66 வரை இடதுசாரி இதழொன்றின் எடிட்டராக இருந்தார். இவருடைய ஆரம்ப காலப் படைப்புகள் இத்தாலியப் படையில் பணியாற்றிய அனுபவத்திலிருந்து பிறந்தவை. 50களில் விந்தைக் கதைகள், உருவகக் கதைகள் என தீர்மானமான கலை உத்வேகத்தோடு இவருடைய படைப்புலகம் வடிவம் பெற்று உலகின் கவனத்தை ஈர்த்தது. 1985 ஆம் ஆண்டு செப்டம்பர் 15 ஆம் தேதி இத்தாலியில் காலமானார். 'ஆதாம், ஒரு பிற்பகல்' இவருடைய ஆரம்ப காலச் சிறுகதைகளில் ஒன்று. எனினும் பின்னாளில் இவர் உருவாக்கிய புனைவுலகின் அழகிய சாயல்கள் இக்கதையில் அமைந்திருக்கின்றன.

புதிய தோட்டக்காரரின் மகனுக்கு நீண்ட தலைமுடி. ஏதோ ஒன்றைத் தலையில் சுற்றி, நீள முடியை ஒரு சிறு வளையத்தின் மூலம் சீராகக் கட்டியிருந்தான். ஒரு கையால் விளிம்பு வரை நிறைந்திருந்த தண்ணீர் வாளியைச் சுமந்தபடி, மறு கையைப் பக்கவாட்டில் நீட்டிச்சமன் செய்தவாறு தோட்டப் பாதையில் அவன் நடந்து கொண்டிருந்தான். ஒவ்வொரு செடியின் அடிப்பாக மண்ணும் மிருதுவான கருப்புச் சாயலாகக் கரையும் வரை, மிக மெதுவாகவும், கவனமாகவும், ஏதா காஃபியையும் பாலையும் ஊற்றுவதுபோல, செடிகளுக்குத் தண்ணீர் ஊற்றினான். போதுமான ஈரப்பதமானதும் நீர் வாளியைத் தூக்கிக் கொண்டு அடுத்த செடிக்குச் சென்றான். அடுப்படி ஜன்னலிலிருந்து அவனைப் பார்த்துக் கொண்டிருந்த மரியா - நுன்ஸியாதா, தோட்டப் பராமரிப்பு என்பது எவ்வளவு அருமையான, நிம்மதியான வேலை என்று நினைத்துக் கொண்டாள். அவன் அரைக்கால் டவுசர் அணிந்திருந்போதிலும், அவனுடைய நீண்ட தலைமுடி பெண்ணின் தோற்றத்தை அவனுக்குத் தந்திருந்த போதிலும் அவன் வளர்ந்த ஒரு இளைஞன் என்பதை அவளால் அறிய முடிந்தது. அவள் பாத்திரங்கள் கழுவுவதை நிறுத்திவிட்டு, ஜன்னலில் தட்டினாள்.

''ஏ, பையா!'' அவள் அழைத்தாள்.

தோட்டக்காரரின் பையன் தலையை நிமர்த்தி, மரியா-நுன்ஸியாதாவைப் பார்த்து, புன்னகை செய்தான். அவள் பதிலுக்கு அவனைப் பார்த்து சிரித்தாள். இவ்வளவு நீள முடியோடு ஒரு பையனையோ, அவன் தலையிலிருந்ததைப் போன்றதொரு வளையத்தையோ அவள் இதுநாள் வரை பார்த்திராததும் சிரிப்புக்குக் காரணம். தோட்டக்காரரின் பையன் அவளை அழைக்கும் வகையில் ஒரு கையால் சைகை செய்தான். அவனுடைய வேடிக்கையான செய்கையைப் பார்த்து மரியா-நுன்ஸியாதா விடாமல் சிரித்ததோடு, பாத்திரங்கள் கழுவ வேண்டி இருக்கிறது என்று பதிலுக்குச் சைகை செய்தாள். ஆனால் அந்தப் பையன் மறுபடியும் சைகை மூலம் அழைத்ததோடு, மறு கையால் பன்னிறப் பூச்செடித் தொட்டியைச் சுட்டிக் காட்டினான். அவன் ஏன் அந்தப் பூச்செடித் தொட்டிகளைச் சுட்டிக் காட்டுகிறான்? மரியா-நுன்ஸியாதா ஜன்னலைத் திறந்து தலையை வெளியே நீட்டினாள்.

''அங்கே என்ன இருக்கிறது?'' என்று கேட்டபடி அவள் மீண்டும் சிரித்தாள்.

''அருமையான ஒன்றை நீ பார்க்க வேண்டாமா?''

''என்ன அது?''

''அருமையான ஒன்று. வந்து பார். சீக்கிரம்.''

''என்னதென்று சொல்.''

''நான் அதை உனக்குத் தருவேன். மிக அருமையான அதை நான் உனக்குத் தருகிறேன்.''

''நான் பாத்திரங்கள் கழுவ வேண்டும். வீட்டுக்கார அம்மா என்னைத் தேட ஆரம்பித்துவிடுவார்.''

'உனக்கு வேண்டுமா, வேண்டாமா? உடனே வா.''

''ஒரு செகண்ட் பொறு'' என்ற மரியா-நுன்ஸியாதா ஜன்னலை மூடினாள்.

அடுப்படிக் கதவு வழியாக அவள் வெளியே வந்தபோது, தோட்டக்காரரின் பையன் செடிக்குத் தண்ணீர் ஊற்றியபடி அங்கேயே இருந்தான்.

''ஹலோ'' என்றாள் மரியா-நுன்ஸியாதா.

அவள் அணிந்திருந்த குதி உயர்ந்த ஷூக்கள் காரணமாக இயல்பை விடவும் உயரமாகத் தெரிந்தாள். வேலையின் போது அவற்றை அணிந்திருப்பது பரிதாபம்தான் என்றாலும் அவற்றை அணிவதில் அவளுக்கு மிகுந்த விருப்பம். கரும் குழிவுகளால் அவளுடைய சிறிய முகம் நிரம்பியிருந்தபோதிலும், அதையும் மீறி குழந்தையினுடையதைப் போல இருந்தது. அவளுடைய உடல் மேலாடையின் மடிப்புகளுக்குள் உருண்டு திரண்டு இருந்த போதிலும், கால்கள் குச்சியாகவும் குழந்தையினுடையதைப் போன்றும் இருந்தன. மற்றவர்களின் பேச்சுக்காக அல்லது அவளுக்குள்ளேயே நிகழும் பேச்சுக்காக என்று அவள் எப்போதும் சிரித்துக் கொண்டிருந்தாள்.

''ஹலோ'' என்றான் தோட்டக்காரரின் பையன். அவனுடைய முகம், கழுத்து, மார்பு எல்லாம் கருப்பழுப்பு நிறத்தில் இருந்தன. அவன் இப்போதுபோல் எப்போதுமே அரை நிர்வாணத்தில் இருப்பதால் அப்படி ஆகியிருக்கலாம்.

''உன் பெயர் என்ன?'' மரியா-நுன்ஸியாதா கேட்டாள்.

''லீபெர்சோ'' என்றான் தோட்டக்காரரின் பையன்.

மரியா-நுன்ஸியாதா சிரித்தபடியே, ''லீபெர்சோ... லீபெர்சோ.. என்ன வேடிக்¨காயன பெயர் லீபெர்சோ'' என்றாள்.

''எஸ்பெராந்தோவில் புழங்கும் பெயர் இது. இதற்கு எஸ்பெராந்தோவில் 'விடுதலை' என்று அர்த்தம்'' என்றான்.

''எஸ்பெராந்தோ'' என்றாள் மரியா. ''நீ எஸ்பெராந்தோவைச் சேர்ந்தவனா?''

''எஸ்பெராந்தோ என்பது மொழி'' லீபெர்சோ விளக்கினான். ''என் அப்பா எஸ்பெராந்தோ பேசுவார்.''

''நான் காலாபிரியான்'' என்று சத்தமாகச் சொன்னாள் மரியா-நுன்ஸியாதா.

''உன் பெய்ர என்ன?''

''மரியா-நுன்ஸியாதா'' என்று சொல்லியபடி சிரித்தாள்.

''நீ ஏன் எதற்கெடுத்தாலும் சிரிக்கிறாய்?''

''நீ எதற்கு கூப்பிட்டாய் எஸ்பெராந்தோ?''

''எஸ்பொரந்தோ இல்லை. லீபெர்சோ.''

''ஏன்?''

''உனக்கு ஏன் மரியா-நுன்ஸியாதா என்று பெயர்?''

''அது மடோனாவின் பெயர். அதனால் அப்படி வைத்திருக்கிறார்கள். என் சகோதரனுக்கு செயின்ட் ஜோசப்பின் பெயர்.''

''சென் சோசப்?''

மரியா-நுன்ஸியாதா குலுங்கி சிரித்தாள். ''சென் சோசப்! சென் சோசப் இல்லை, செயின்ட் ஜோசப், லீபெர்சோ.''

''என் சகோதரன் பெயர் ஜெர்மினால், என் சகோதரி பெயர் ஒம்னியா.''

''அருமையான ஒன்று என்று ஏதோ சொன்னாயே, அதை எனக்குக் காண்பி'' என்றாள் மரியா-நுன்ஸியாதா.

''சரி, வா!'' என்றான் லீபெர்சோ. தண்ணீர் வாளியைக் கீழே வைத்துவிட்டு அவள் கையைப் பிடித்துக் கொண்டான்.

மரியா-நுன்ஸியாதா தயங்கினாள்.''முதலில் அது என்னவென்று சொல்.''

''காண்பிக்கிறேன். ஆனால் அதைக் கவனமாகப் பராமரிக்க நீ எனக்கு உறுதி அளிக்க வேண்டும்.''

''நீ அதை எனக்குத் தருவாயா?''

''ஆம், நான் அதை உனக்குத் தருவேன்.'' தோட்டச்சுவரின் மூலைக்கு அவளை அழைத்துச் சென்றான். அங்கு தொட்டிகளில் பன்னிறப் பூச்செடிகள் அவர்கள் உயரத்துக்கு வளர்ந்திருந்தன.

''அங்கே இருக்கிறது.''

''என்ன அது?''

''பொறு.''

அவனுடைய தோள் வழியாக மரியா-நுன்ஸியாதா கூர்ந்து பார்த்தாள். லீபெர்சோ குனிந்து ஒரு தொட்டியை நகர்த்திவிட்டு, மற்றொன்றை எடுத்துச் சுவரின்மேல் வைத்துவிட்டுத் தரையைச் சுட்டிக் காட்டினான்.

''அங்கே'' என்றான் அவன்.

''என்ன அது?'' என்றாள் மரியா-நுன்ஸியாதா. அவளுக்கு எதுவும் தெரியவில்லை. அந்த மூலை ஈர இலைகளாலும் மண் குவியலாலும் நிறைந்து நிழல் அப்பியிருந்தது.

''அதோ பார், அது நகர்கிறது'' என்றான் பையன். நகரும் கல் அல்லது இலை போன்ற ஏதோ ஒன்று கண்களோடும் கால்களோடும் இருப்பதை அவள் பார்த்தாள். அது ஒரு தேரை.

''மாம்மாமியா!''
மரியா-நுன்ஸியாதா பூச்செடிகளுக்கிடையே, குதி உயர்ந்த ஷுக்களோடு, தாவிச் சென்றாள். லீபெர்சோ தேரை அருகே குத்துக்காலிட்டு அமர்ந்து, பழுப்பு முகத்தின் மத்தியில் வெண்பற்கள் தெரியச் சிரித்தான்.

''பயந்து விட்டாயா? இது வெறும் தேரை. இதற்கேன் பயப்படுகிறாய்?''

''தேரை!'' மூச்சு வாங்கியபடி சொன்னாள் மரியா-நுன்ஸியாதா.

''ஆம் தேரைதான். இங்கேவா'' என்றான் லீபெர்சோ.

நடுங்கும் விரலால் அதைச் சுட்டிக்காட்டி, ''அதைக் கொல்'' என்றாள்.

அதைப் பாதுகாக்கும் வகையில் அவன் தன் கைகளைக் குவித்தான். ''நான் அப்படிச் செய்யமாட்டேன். இது மிக அருமையான ஒன்று.''

''அருமையான தேரை?''

''எல்லா தேரைகளுமே அருமையானவை. அவை புழுக்களைத் தின்கின்றன.''

''ஓ!'' என்றாள் மரியா-நுன்ஸியாதா. ஆனால் பக்கத்தில் வரவில்லை. மேலாடையின் முனையைச் சவைத்தபடி ஓரக்கண்ணால் அதைக் கவனிக்க முயற்சித்தாள்.

''எவ்வளவு அழகாக இருக்கிறது பார்'' என்ற லீபெர்சோ அதன்மீது ஒரு கையை வைத்தான்.

மரியா-நுன்ஸியாதா அருகில் வந்தாள். இப்போது அவளிடம் சிரிப்பு இல்லை. வாய் திறந்தபடி அதைப் பார்த்தாள். ''வேண்டாம்! வேண்டாம்! அதைத் தொடாதே!''

தேரையின் சாம்பல் பச்சை முதுகில் ஒட்டியிருந்த சேற்றுச்க் கரணகைளை லீபெர்சோ ஒரு விரலால் தட்டினான்.

''உனக்கென்ன பைத்தியமா? அவற்றைத் தொடும்போது கையில் அரிப்பு ஏற்பட்டு, கை வீங்கிவிடும் என்று உனக்குத் தெரியாதா?''

அவனுடைய பெரிய பழுப்புக் கைகளை அவளிடம் காட்டினான். உள்ளங்கைகளில் மஞ்சள் சகதி படர்ந்திருந்தது.

''எனக்கு அரிக்காது'' என்றான். ''எவ்வளவு அழகாக இருக்கிறது பார்.''

இப்போது அவன் தேரையின் பிடரியைப் பிடித்து, ஒரு பூனையைப் போல அதை எடுத்துத் தன் உள்ளங்கையில் வைத்தான். மரியா-நுன்ஸியாதா இன்னமும் தன் மேலாடையின் முனையைச் சவைத்தபடி அருகில் வந்து அவனுக்குப் பக்கத்தில் குத்துக்காலிட்டு அமர்ந்தாள்.

''மாம்மாமியா!'' அவள் அலறினாள்.

பன்னிறப் பூச்செடிகளுக்குப் பின்னால் கால்களை மடக்கி அவர்கள் அமர்ந்திருந்தார்கள். மரியா-நுன்ஸியாதாவினுடைய இளஞ்சிவப்பு ரோசாநிற முழங்கால் முட்டுகள், லீபெர்சோவின் பழுப்பான, காய்த்துப்போன முட்டுகள்மீது உரசிக் கொண்டிருந்தன. தேரை, அவன் கையிலிருந்து குதித்துச் செல்ல முயற்சிக்கும் ஒவ்வொரு முறையும் லீபெர்சோ தன் இன்னொரு கையால் அதை அமுக்கிக்கொண்டிருந்தான்.

''நீ தடவிப் பார், மரியா-நுன்ஸியாதா'' என்றான்.

அவள் தன் மேலாடைக்குள் கைகளை மறைத்துக் கொண்டாள். ''முடியாது'' என்று தீர்மானமாகச் சொன்னாள்.

''என்ன'' என்றான் அவன். ''உனக்கு வேண்டாமா?''

மரியா-நுன்ஸியாதா கண்களைத் தாழ்த்தி தேரையைப் பார்த்தாள்.

''வேண்டாம்'' என்றாள் அவள்.

''ஆனால் இது உன்னுடையது. நான் உனக்குத் தருகிறேன்'' என்றான் லீபெர்சோ.

மரியா-நுன்ஸியாதாவின் கண்கள் கலங்கின. ஒரு அன்பளிப்பை நிராகரிக்க நேர்வது சோகமானது. அவளுக்கு எவரும் ஒருபோதும் அன்பளிப்புகள் தந்ததில்லை. ஆனால், உண்மையில் தேரை அவளுக்கு வெறுப்பூட்டியது.

''நீ விரும்பினால் இதை வீட்டுக்குக் கொண்டு போகலாம். இது உன்னோடு தோழமையாக இருக்கும்.''

''வேண்டாம்'' என்றாள் அவள்.

லீபெர்சோ தேரையை மீண்டும் தரையில் விட்டான். அது வேகமாகக் குதித்தோடி இலைகளுக்குள் பதுங்கிக்கொண்டது.

''வருகிறேன், லீபெர்சோ.''

''ஒரு நிமிஷம் பொறு.''

''நான் போய் பாத்திரங்களை எல்லாம் கழுவி வைக்க வேண்டும். நான் தோட்டத்திற்கு வருவது வீட்டுக்கார அம்மாவுக்குப் பிடிக்காது.''

''பொறு. நான் உனக்கு ஏதாவது தர விரும்புகிறேன். உண்மையிலேயே அருமையான ஏதாவது ஒன்று. என்னோடு வா.''

சரளைக்கல் பாதையில் அவனைப் பின்தொடர்ந்தாள். நீண்ட தலைமுடியோடு, தேரைகளைக் கைகளில் பிடித்துத் திரியும் இந்த லீபெர்சோ எவ்வளவு வேடிக்கையானவன்.

''உனக்கு என்ன வயது லீபெர்சோ?''

''பதினைந்து. உனக்கு?''

''பதினாலு.''

''இப்போதா, இல்லை அடுத்த பிறந்தநாளின் போதா?''

''அடுத்த பிறந்தநாளின் போது. விண்ணேற்பு நாள்.''

''அது இன்னும் வரவில்லையா?''

''விண்ணேற்பு நாள் என்று வரும் என்பது உனக்குத் தெரியாதா?'' அவள் சிரிக்கத் தொடங்கினாள்.

''தெரியாது.''

''விண்ணேற்பு நாளன்று ஊர்வலம் செல்லுமே. அந்த ஊர்வலத்துக்கு நீ போனதில்லையா?''

''நானா? இல்லை.''

''எங்கள் ஊரில் ஊர்வலம் அற்புதமாக இருக்கும். இங்கு இருப்பது போல் இல்லை. அங்குள்ள பெரிய வயல்வெளி முழுவதும் எலுமிச்சை நிறைந்திருக்கும். எலுமிச்சை தவிர வேறெதுவும் கிடையாது. காலையிலிருந்து இரவு வரை எல்லோரும் எலுமிச்சை பறிப்பார்கள். எனக்கு 14 சகோதரர்களும் சகோதரிகளும் இருந்தார்கள். எல்லோருமே எலுமிச்சை பறிப்பார்கள். குழந்தைகளாக இருக்கும்போதே ஐந்து பேர் இறந்து விட்டனர். அதன்பிறகு, என் அம்மாவுக்கு நரம்பிசுவு நோய் வந்துவிட்டது. அங்கிள் கார்மெலோவிடம் போவதற்காக ஒரு வாரம் ரயிலில் பயணம் செய்தோம். அங்கிருந்த ஒரு காரேஜில் நாங்கள் எட்டு பேரும் தூங்கினோம். அது சரி, நீ ஏன் இவ்வளவு நீளமுடி வைத்திருக்கிறாய்?''

அவர்கள் நின்றார்கள்.
'ஏனென்றால் அது அப்படி வளர்கிறது. உனக்குக்கூடத்தான் முடி நீளமாக இருக்கிறது.''

''நான் ஒரு பெண். நீ முடியை நீளமாக வைத்திருக்கும்போது பெண்போலத் தெரிகிறாய்.''

''நான் பெண்போல இல்லை. முடியை வைத்து ஆணா, பெண்ணா என்று சொல்ல முடியாது.''

''முடியை வைத்து இல்லையா?''

''இல்லை. முடியை வைத்து இல்லை.''

''ஏன் முடியை வைத்து இல்லை?''

''நான் உனக்கு அருமையான ஏதாவதொன்றைத் தருவதை நீ விரும்புகிறாயா?''

''ஆம்.''

ஆகாயத்தை நோக்கிக் கம்பீரமாக மொட்டுகள் அரும்பியிருந்த அல்லி மலர்க்கூட்டத்திடையே லீபெர்சோ நடக்க ஆரம்பித்தான். ஒவ்வொன்றாகப் பார்த்தபடியும், இரண்டு விரல்களை அங்குமிங்குமாக அலையவிட்டபடியும், பிறகு தன் உள்ளங்கையில் எதையோ மறைத்தபடியும் லீபெர்சோ இருந்தான். மலர்க்கூட்டத்தினருகே மரியா-நுன்ஸியாதா செல்லவில்லை. மெளனப் புன்னகையோடு அவனைக் கவனித்துக கொண்டிருந்தாள். இப்போது அவன் என்ன செய்து கொண்டிருக்கிறான்? லீபெர்சோ எல்லா அல்லிச் செடிகள் மீதும் இப்போது தன் பார்வையைப் படர விட்டான். ஒரு கையால் மறு கையைப் பொத்தியபடி அவளருகே அவன் வந்தான்.

''உன் கைகளைத் திற'' என்றான்.மரியா-நுன்ஸியாதா தன் கைகளைக் கிண்ணம்போல் குவித்தபோதிலும், அவனுடைய கைகளுக்குக் கீழாகக் கொண்டுபோகப் பயந்தாள்.

''உன் கைகளுக்குள் என்ன வைத்திருக்கிறாய்?''

''மிக அருமையானவை.''

''முதலில் காண்பி.''

லீபெர்சோ அவள் பார்க்கும் வகையில் கைகளைத் திறந்தான். அவன் உள்ளங்கை முழுவதும் பல வண்ணச் சில்வண்டுகள் நிறைந்திருந்தன. சிவப்பு, கருப்பு, ஊதா என இருந்தாலும் பச்சை நிறமானவை வெகு அழகாக இருந்தன. அவை மென்னிரைச்சலோடு ஒன்றோடடொன்று முட்டி மோதி உரசிக்கொண்டு, சிறிய கறுப்புக் கால்களைக் காற்றில் அலையவிட்டபடி இருந்தன.

மரியா-நுன்ஸியாதா தன் மேலாடைக்குள் கைகளை மறைத்துக் கொண்டாள்.

''இப்படி நீட்டு'' என்றான் லீபெர்சோ. ''உனக்குப் பிடிக்கவில்லையா?''

''ஆமாம்'' என்று நிச்சயமில்லாமல் சொன்னாள் மரியா-நுன்ஸியாதா.

''நீ அவற்றை இறுகப் பொத்திக் கொண்டிருக்கும்போது அவை சிலிர்க்க வைக்கும். நீ அதை உணர விரும்பவில்லையா?''

மரியா-நுன்ஸியாதா மருட்சியோடு தன் கைகளை நீட்டினாள். லீபெர்சோ, எல்லா நிறங்களிலுமான சில்வண்டுகளை அவள் கைகளுக்குள் அலை அலையாகக் கொட்டினான்.

''பயப்பாடாதே, அவை உன்னைக் கடிக்காது.''

''மாம்மாமியா!'' அவை கடிக்கக்கூடும் என்று அவளுக்குத் தோன்றியிருக்கவில்லை. அவள் கைகளைத் திறந்துவிட்டாள். சில்வண்டுகள் சிறகு விரித்தன. அழகிய வண்ணங்கள் மறைந்தன. கருப்புப் பூச்சிக்கூட்டம் பறந்து சென்று தங்கியதைத் தவிர வேறெதையும் பார்க்க முடியவில்லை.

''என்ன பரிதாபம். நான் உனக்கு ஒரு அன்பளிப்பு தர முயற்சிக்கிறேன். ஆனால் நீ அதை விரும்பவில்லை.''

''நான் போய் பாத்திரங்களைக் கழுவியாக வேண்டும். நான் அங்கு இல்லையென்றால் வீட்டுக்கார அம்மா என்னைத் தேடி இங்கு வந்துவிடுவார்.''

''உனக்கு அன்பளிப்பு வேண்டாமா?''

''இப்போது நீ எனக்கு என்ன தரப் போகிறாய்?''

''வந்து பார்.''

அவளுடைய கைகளை மீண்டும் பிடித்துக் கொண்டு மலர்க்கூட்டத்தினிடையே அவன் நடக்க ஆரம்பித்தான்.

''நான் அடுப்படிக்கு உடனடியாகப் போயாக வேண்டும், லீபெர்சோ. ஒரு கோழியை வேறு உரிக்க வேண்டும்.''

''ஃபூ''

''என்ன ஃபூ''

''இந்த பறவை, விலங்குகளின் மாமிசத்தை நாங்கள் சாப்பிடுவதில்லை.''

''ஏன், எப்போதுமே நீ இறைநோன்பில் இருப்பாயா?''

''என்ன சொல்கிறாய்?''

''சரி, வேறென்னதான் நீ சாப்பிடுவாய்?''

''ஓ, எல்லாமேதான். முள்ளங்கி, கீரை, தக்காளி. நாங்கள் மாமிசம் சாப்பிடுவதை என்னுடைய அப்பா விரும்புவதில்லை. அதுபோல, காபி, சீனி சாப்பிடுவதையும்.''

''உன்னுடைய சீனி 'ரேஷனை' என்னதான் செய்கிறாய்?''

''கறுப்புச் சந்தையில் விற்றுவிடுவேன்.''

கண்கவர் சிவப்புப் பூக்கள் நிரம்பியிருந்த படர் கொடிகள் இருந்த இடத்தை அவர்கள் வந்தடைந்திருந்தனர்.

''என்ன அழகான பூக்கள்'' என்றாள் மரியா-நுன்ஸியாதா. ''நீ எப்போதாவது இவற்றைப் பறிப்பாயா?''

''எதற்கு?''

''மடோனாவுக்குக் கொண்டு செல்ல. பூக்கள் மடோனாவுக்குரியவை.''

''மீசெம்பிரியாந்திமம்.''

''என்ன அது?''

''இந்தக் கொடிக்கு லத்தீனில் மிசெம்பிரியாந்திமம் என்று பெயர். எல்லாப் பூக்களுக்குமே லத்தீனில் பெயர் உண்டு.''

''பூசைகூட லத்தீனில் உண்டு.''

''எனக்கு அதுபற்றித் தெரியாது.''

லீபெர்சோ இப்போது சுவரின் வளைவுப் பகுதியின் பிளவுக்கூடாக மிக உன்னிப்பாகப் பார்த்தான்.

''அதோ அங்கே இருக்கிறது'' என்றாள்.

''என்ன அது?''

கரும்புள்ளிகளுடன் பச்சை நிறப் பல்லி ஒன்று சூரிய ஒளியில் காய்ந்து கொண்டிருந்தது.

''நான் அதைப் பிடிக்கப் போகிறேன்''

''வேண்டாம்''

ஆனால் அவன், இரு கைகளும் திறந்திருக்க, மிக மெதுவாகப் பல்லிக்கு வெகு அருகில் சென்றான். ஒரு குதி; அவ்வளவுதான். அவன் அதைப் பிடித்துவிட்டான். வெண்பற்கள் தெரிய சந்தோஷமாகச் சிரித்தான். ''இங்கே பார், தப்பிக்கப் பார்க்கிறது!'' அவனுடைய மூடிய விரல்களினூடாக வழுக்கிக் கொண்டு, மிரண்டுபோ தலை முதலில் வெளிவந்தது. அதன் பிறகு வால். மரியா-நுன்ஸியாதாவும் சிரித்தாள். ஆனால் பல்லியைப் பார்க்கும் ஒவ்வொரு முறையும் பின்னால் துள்ளிச் சென்று தன் பாவாடையை இறுகப் பற்றி முழங்கால் வரை இழுத்துவிட்டுக் கொண்டாள்.

''ஆக, நான் உனக்கு எதுவுமே தருவதை நீ உண்மையிலேயே விரும்பவில்லை'' என்ற லீபெர்சோ, மிகுந்த வருத்தத்தோடும் வெகுகவனமாகவும் பல்லியைத் திரும்பவும் சுவற்றின் மீது விட்டான். அநத் நொடியில் அது மறைந்தது. மரியா-நுன்ஸியாதா கண்களைத் தாழ்த்தியபடி இருந்தாள்.

''என்னோடு வா'' என்றபடி லீபெர்சோ மறுபடியும் அவள் கையைப் பற்றிக்கொண்டான்.

''ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் நடனமாடச் செல்லும்போது என் உதடுகளுக்குப் பூசிக்கொள்ள சிவப்புச் சாயம் வேண்டுமென்று எனக்கு ஆசை. அதன்பிறகு, ஆசிர்வாதம் பெறும்போது, என் தலையில் அணிந்துகொள்ள கறுப்புத்துணி வேண்டுமென்றும் ஆசை.''

''ஞாயிற்றுக்கிழமைகளில் நான் என் சகோதரனோடு காட்டுக்குச் செல்வேன். இரண்டு சாக்கு நிறைய 'பைன்' கூம்புகளை அடைப்போம். பிறகு மாலையில் என் அப்பா குரோபோட்கினிலிருந்த சத்தமாக வாசிப்பார். என் அப்பாவுக்குத் தலைமுடி தோள்வரை இருக்கும். தாடி மார்பைத் தொடும். கோடைகாலத்திலும் குளிர்காலத்திலும்கூட அரைக்¡கல் டவுசர்தான் அணிவார். கிளர்ச்சியாளர் கூட்டமைப்பின் சன்னல்களுக்கு நான் கோட்டோவியங்கள் வரைவேன். விளிம்பு கொண்ட நீளத்தொப்பி அணிந்த உருவங்கள் தொழிலதிபர்கள். விளிம்பில்லாத் தொப்பி அணிந்த உருவங்கள் படைத்தலைவர்கள், வட்டத் தொப்பியிலிருப்பவர்கள் மத குருக்கள். பிறகு, உருவங்களுக்கு நீர்வண்ணம் பூசுவேன்.''

வட்டமான ஆம்பல் இலைகள் படர்ந்திருந்த ஒரு குட்டைக்கு அவர்கள் வந்திருந்தார்கள்.

''அமைதியாக இரு'' என்று கட்டளையிட்டான் லீபெர்சோ.

தண்ணீருக்கடியில் ஒரு தவளை, தன்னுடைய பச்சைத் தோள்களாலும் கால்களாலும், வெகு அழகாக நீச்சடித்துக் கொண்டிருந்ததைப் பார்க்க முடிகிறது. அது திடீரென மேலே வந்து, ஒரு ஆம்பல் இலையை நோக்கி தாவி அதன் மத்தியில் உட்கார்ந்து கொண்டது.

''அங்கே'' என்று கத்திய லீபெர்சோ அதைப் பிடிப்பதற்காக ஒரு கையை நீட்டினான். ஆனால் மரியா-நுன்ஸியாதா ''ஓ' என்று கத்தியதை அடுத்து தவளை மீண்டும் தண்ணீருக்குள் குதித்து விட்டது. லீபெர்சோ, தண்ணீருக்கு மேலாகத் தன் மூக்கு தொடுமளவு குனிந்து, மீண்டும் அதைத் தேட ஆரம்பித்தான்.

''அதோ, அங்கே இருக்கிறது.''

ஒரு கையை உள்ளுக்குள் நுழைத்து, மூடிய உள்ளங்கையில் அதை வெளியில் எடுத்தான்.''

''இரண்டு சேர்ந்திருக்கிறது'' எனக் கத்தினான். ''பார், ஒன்றின் மேல் ஒன்றாக இரண்டு.''

''ஏன் அப்படி?'' மரியா-நுன்ஸியாதா கேட்டாள்.

''ஆணும் பெண்ணும் ஒட்டிக் கொண்டுதான் இருக்கும்'' என்றான் லீபெர்சோ. ''அவை என்ன செய்கின்றன, பார்.'' மரியா-நுன்ஸியாதாவின் கைகளில் தவளைகளை வைக்க அவன் முயறசித்தான். மரியா-நுன்ஸியாதாவுக்கு தன்னுடைய பயம், அவை தவளைகள் என்பதாலா, இல்லை அவை ஆணும் பெண்ணுமாகச் சேர்ந்திருப்பதாலா என்று தெரியவில்லை.

'' அவற்றை விட்டுவிடு'' என்றாள் அவள். ''நீ அவற்றைத் தொடக்கூடாது.''

''ஆணும் பெண்ணும்'' என்று மறுபடியும் சொன்னான் லீபெர்சோ. ''அவை தலைப்பிரட்டையை உருவாக்குகின்றன.'' சூரியனை மேகம் மறைத்தது. மரியா-நுன்ஸியாதா திடீரென பதட்டமடையத் தொடங்கினாள்.

''நேரமாகிவிட்டது. நிச்சயம் வீட்டுக்கார அமமா என்னைத் தேட ஆரம்பித்திருப்பார்.''
ஆனால் அவள் போகவில்லை. மாறாக சூரியன் மீண்டும் வெளிவராத வெளிச்சத்தினூடே அவர்கள் சுற்றித் திரிந்தார்கள். பிறகு, அவன் ஒரு பாம்பைக் கண்டான்; மூங்கில் புதருக்குப் பின்னால் இருந்த சின்னஞ்சிறிய குட்டிப் பாம்பு அது. அதைத் தன் மேற்கையில் சுற்றிவிட்டுக்கொண்டு, அதன் தலையைத் தடவிக் கொடுத்தான்.

''ஒரு சமயம் நான் பாம்புகளைப் பழக்கினேன். ஒரு டசன் பாம்புகள் என்வசம் இருந்தன. அதில் ஒன்று, நீளமான, மஞ்சள் நிறத் தண்ணீர் பாம்பு. ஆனால் அது தோலை உரித்துப் போட்டுவிட்டு தப்பிவிட்டது. இது வாய் திறக்கும் போது இதன் நாக்கு பிளவுபட்டிருப்பதைப் பார். தடவி கொடு. கடிக்காது.''

ஆனால் மரியா-நுன்ஸியாதா பாம்புகளைப் பார்த்தும் பயந்தாள். பிறகு அவர்கள் பாறைக் குளத்துக்குச் சென்றார்கள். முதலில் நீர் ஊற்றுகளைக் காண்பித்தான். நீர் பீற்றுகளை எல்லாம் திறந்துவிட்டான். அது அவளுக்கு மிகுந்த சந்தோஷத்தைக் கொடுத்தது. பிறகு தங்க மீனை அவளுக்குக் காண்பித்தான். அது ஒன்றையான, முதிய தங்க மீன். அதன் செதிள்கள் ஏற்கெனவே வெளிவர ஆரம்பித்துவிட்டன. கடைசியாக, மரியா-நுன்ஸியாதாவுக்குத் தங்க மீனைப் பிடித்துப் போய்விட்டது. லிபெர்சோ அதைப் பிடிப்பதற்காகத் தண்ணீருக்குள் கைககைள அலைய விட்டான். அதைப் பிடிப்பத வெகு சிரமமாக இருந்தது. அதை அவன் பிடித்துவிட்டால் மரியா.நுன்ஸியாதா அதை ஒரு கோப்பையில் போட்டு அடுப்படியில் வைத்துக் கொள்ள முடியும். ஒரு வழியாக அதை அவன் பிடித்துவிட்ட போதிலும், தண்ணீருக்கு வெளியே எடுத்தால் அதறக்கு மூச்சு திணறக் கூடுமென்று வெளியில் எடுக்கவில்லை.

''உன் கைகளை உள்ளே விட்டு, அதைத் தடவிப் பார்'' என்றான் லீபெர்சோ. அது மூச்சு விடுவதை நீ உணர முடியும் அதன் துடுப்புகள் காகிதம் போல் இருக்கின்றன. செதிள்கள் லேசாகக் குத்துகின்றன.''

ஆனால் மரியா-நுன்ஸியாதா மீனையும் தடவிப் பார்க்க விரும்பவில்லை.

குழல் வடிவ ஊதா நிறப் பூப்படுக்கையில் பூமி மிருதுவாக இருந்தது. லீபெர்சோ விரல்களால் மண்ணைத் தோண்டி, நீளமான, மிருதுவான சில புழுக்களை எடுத்தான்.

மரியா-நுன்ஸியாதா கிறீச்சிட்டபடி ஓடிப் போனாள்.

''உன்னுடைய கையை இங்கே வை'' என்று பழைய பீச் மரத்தின் அடிப்பாகத்தைச் சுட்டிக்காட்டி லீபெர்சோ சொன்னான். எதற்கென்று புரியாமல் மரியா-நுன்ஸியாதா அதில் கை வைத்தாள். உடனே அலறியபடி ஓடிப்போய் குளத்தில் கையை முக்கினாள். காரணம் என்னவென்றால் அவள் கை முழுவதும் எறும்புகள் அப்பியிருந்தன. அந்த பீச் மரத்தில் சின்னஞ்சிறிய கறுப்பு 'அர்ஜென்டினிய' எறும்புகள் கூட்டம் கூட்டமாக இருந்தன.

''இங்கே பார்'' என்ற லீபெர்சோ அடிமரத்தில் தன் கையை வைத்தான். அவனுடைய கையின் மீது எறும்புகள் ஊறத் தொடங்கின. ஆனால் அவன் அதைத் தட்டிவிடவில்லை.

''ஏன்?'' என்றாள் மரியா-நுன்ஸியாதா. ''ஏன் இப்படி எறும்புகளை உன் மீது ஏறவிடுகிறாய்?''

இப்போது அன் கை கறுப்பாகியிருந்தது. அவனுடைய மணிக்கட்டு வரை அவை ஊர்ந்துகொண்டிருந்தன.

''உன்னுடைய கையை எடு'' என மரியா-நுன்ஸியாதா முனங்கினாள். ''உன்னுடைய உடம்பு முழுக்க ஏறிவிடும்.''

அவனுடைய வெறும் கையில் எறும்புகள் ஊர்ந்து ஏற்கனவே முழங்கை வரை ஏறிவிட்டன.

இப்போது அவனுடைய கை முழுவதும் நகரும் கரும் புள்ளிகளய் எறும்புகள் மூடியிருந்தன. அவனுடைய அக்களுக்குள் அவை சென்றபோதும் அவன் தட்டிவிடவில்லை.

''வந்துவிடு, லீபெர்சோ. தண்ணீருக்குள் உன் கையை விடு.''

லீபெர்சோ ! நீ என்ன விரும்பினாலும் செய்கிறேன். நீ எனக்குத் தந்த எல்லா அன்பளிப்புகளையும் பெற்றுக்கொள்கிறேன்.''

அவனுடைய கழுத்தைச் சுற்றி தன்னுடைய கைகளால் எறும்புகளைத் தட்டிவிடத் தொடங்கினாள்.

அவனுடைய பழுப்பு மற்றும் வெண் சிரிப்போடு லீபெர்சோ மரத்திலிருந்து கையை எடுத்துவிட்டு, அசட்டையாகக் கைகளைத் துடைக்க ஆரம்பித்தான். ஆனால் அவன் நெகிழ்ந்து போய்விட்டதென்னவோ உண்மை.

''நல்லது. நான் உனக்கு மிகப் பெரிய அன்பளிப்பு தர முடிவு செய்துவிட்டேன். என்னால் தர முடிந்த பெரிய அன்பளிப்பு.''

''என்ன அது?''

''முள்ளெலி''

''மாம்மாமியா!'' வீட்டுக்கார அம்மா. வீட்டுக்கார அம்மா என்னைக் கூப்பிடுகிறார்.

மரியா-நுன்ஸியாதா பாத்திரங்களை எல்லாம் கழுவி முடித்த சமயத்தில் சன்னலைக் கல்லால் தட்டும் சத்தம் கேட்டது. ஒரு பெரிய கூடையோடு லீபெர்சோ அதனடியில் நின்றிருந்தான்.

''மரியா-நுன்ஸியாதா உள்ளே வரட்டுமா. நான் உனக்கு ஆச்சரியம் தரப்போகிறேன்.''

''இல்லை. நீ இங்கே வரக்கூடாது. நீ என்ன வைத்திருக்கிறாய்.'' அச்சமயத்தில் வீட்டுக்கார அம்மா மணி அடித்தார். மரியா- நுன்ஸியாதா மறைந்து போனாள்.

அவள் அடுப்படிக்குத் திரும்பி வந்தபோது, லீபெர்சோ எங்கும் தென்படவில்லை. சன்னக்கு அடியிலும் இல்லை. அடுப்படியிலும் இல்லை. மரியா-நுன்ஸியாதா பாத்திரம் கழுவும் தொட்டிக்கருகில் சென்றாள். அங்கு ஆச்சரியம் காத்திருந்தது.

காய்வதற்காக அவள் வைத்துவிட்டுப் போயிருந்த ஒவ்வொரு தட்டிலும் ஒரு தவளை பதுங்கியிருந்தது. கைப்பிடி பாத்திரத்துக்குள் ஒரு பாம்பு சுருண்டிருந்தது. சூப் கோப்பை நிறைய பல்லிகள். எல்லாக் கண்ணாடி டம்ளரிகளிலும் சேற்றுடனான சிறு உயிரிகள் பல வண்ண ஒளிக் கீற்றுகளை உருவாக்கிக் கொண்டிருந்தன. அகன்ற, பெரிய பாத்திரத்தில் தண்ணீர் நிறைந்திருக்க, அதில் முதிய, ஒற்றைத் தங்க மீன் நீந்திக் கொண்டிருந்தது.

மரியா-நுன்ஸியாதா ஓரடி பின்வாங்கினாள். ஆனால் அவள் காலடிகளுக்கிடையே ஒரு மிகப் பெரிய தேரை இருப்பதைப் பார்த்தாள். அதற்குப் பின்னால் ஐந்து சிறிய தேரைகள். கருப்பு - வெள்ளை பாவோடுகள் பரவிய தரையின் குறுக்காக, லேசாகத் தத்தித் தத்தி அவளை நோக்கி அவை வந்தன.

*******